«Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν έχει λόγο να συμμετέχει σε φοιτητικές εκλογές οι οποίες αφορούν στους λίγους». Το είπε στην ομιλία του στη ΔΕΘ. Το επανέλαβε αυτολεξεί στην καθιερωμένη συνέντευξή τύπου απαντώντας σε σχετική ερώτηση του διευθυντή της εφημερίδας Εστία, Μανώλη Κωττάκη. Η διατύπωση του δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας! Διακηρυγμένη πρόθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να ξαναπάρει μέρος στις φοιτητικές εκλογές μόνο όταν αυτές γίνουν με ενιαίο ψηφοδέλτιο και προσωποπαγή εκπροσώπηση των φοιτητών. Με άλλα λόγια, οι επόμενες φοιτητικές εκλογές να διεξαχθούν χωρίς εμάς.
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, σωστά διέγνωσε την απαξία με την οποία μεγάλη μερίδα της ακαδημαϊκής κοινότητας αντιμετωπίζει πλέον τις φοιτητικές εκλογές. Βέβαια το φαινόμενο είναι γενικότερο. Της ίδιας απαξίας χαίρουν και άλλες εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου. Χάρηκα πολύ, που τόλμησε να επαναφέρει την πάγια πρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για επανασύσταση του τριτοβάθμιου οργάνου φοιτητικής εκπροσώπησης (Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών). Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου βέβαια για το κατά πόσο η ανάδειξη των εκπροσώπων των φοιτητών μέσα από ενιαίο ψηφοδέλτιο θα λύσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα δημιουργήσει. Σκεφτείτε μόνο ότι στα συνδικάτα, που μέχρι το 1981 ακολουθούσαν αυτό το μοντέλο, οι φιλελεύθερες φωνές παραγκωνίζονταν συστηματικά και αποκλείονταν απροκάλυπτα από τα όργανα, ελέω των ευκαιριακών/ανίερων συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ με την αριστερά. Φοβάμαι δε, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμβουλεύτηκε τους λάθος ανθρώπους για το πώς θα «σηκώσει» το θέμα. Έτσι, οι διατυπώσεις που χρησιμοποίησε, μπορεί να απέδωσαν πρόσκαιρους επικοινωνιακούς καρπούς, εγείρουν όμως και ορισμένα σοβαρά ζητήματα, που θεωρώ πως χρίζουν της προσοχής μας.
Κατ’ αρχάς η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν είναι άλλη μία από τις γραμματείες της Νέας Δημοκρατίας. Είναι μια φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη. Έχει δικό της καταστατικό. Δικές της δομές και δικές τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αριθμεί χιλιάδες μέλη σε ολόκληρη την Ελλάδα, πολλά εκ των οποίων δεν είναι και μέλη της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμη και αν δεχτούμε πως η πρόταση για αποχή της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ από τις φοιτητικές εκλογές στη τρέχουσα μορφή τους, είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση στα σημερινά τέλματα, δεν μπορεί στην πράξη να επιβληθεί άνωθεν από κανέναν. Θα μπορούσε όμως ενδεχομένως να προκύψει μέσα από εξαντλητικό διάλογο, ανάμεσα στα μέλη της.
Επίσης, αξίζει να διερευνήσουμε το πόσο πιθανό είναι να προκύψει τελικά το Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών και σε τι βάθος χρόνου. Φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε ότι όσο κυβερνάνε τα ασπόνδυλα της αριστεράς, κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπικό. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως τουλάχιστον μέχρι να έρθει η Νέα Δημοκρατία στα πράγματα, η παράταξη που εκφράζει τις ιδέες της στα πανεπιστήμια θα απέχει από τις φοιτητικές εκλογές. Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα μείνουν έτσι έρμαια στα χέρια των αλλοπρόσαλλων ΕΑΑΚ, της δογματικής ΠΚΣ και της κατακερματισμένης νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και οι καταλήψεις θα ξαναγίνουν σύνηθες φαινόμενο, αφού κανείς δε θα υπάρχει να αρθρώσει θεσμικό αντίλογο στις οργανωμένες μειοψηφίες. Ακόμα όμως και να έρθει η Νέα Δημοκρατία στα πράγματα, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως το όραμα της ανασύστασης/αναδιάρθρωσης της ΕΦΕΕ, θα πάρει τελικά σάρκα και οστά. Δε φτάνει να νομοθετηθεί το ΕΣΥΦ. Απαιτούνται ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις. Μήπως τελικά, παρά τις καλές προθέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, με την πρότασή του αντί για ένα βήμα μπροστά, θα κάνουμε δύο βήματα πίσω;
Το πιο εξοργιστικό όλων βέβαια, είναι η διγλωσσία των ανθρώπων που σήμερα βρέθηκαν να κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και αύριο, μεθαύριο θα κληθούν να εφαρμόσουν αυτά που εξαγγέλθηκαν. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2017, ο Αναπληρωτής Γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ, σε ανάρτησή του στο facebook κάνει λόγο για «αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όλους όσους επιβραβεύουν τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με τη στήριξή τους κάθε Μάιο». Στο ίδιο μοτίβο κινείται και η χθεσινή παρέμβαση του Αντιπροέδρου της ΟΝΝΕΔ στον Eλεύθερο Tύπο. Προσπαθούν έτσι να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Να παραπλανήσουν τα μέλη και τους φίλους της οργάνωσης. Πως τάχα δεν μπαίνει λουκέτο στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Για να συνεχίσουν να πατάνε σε δύο βάρκες. Για να μπορούν να επωφελούνται της εύνοιας του περιβάλλοντος του προέδρου χωρίς ταυτόχρονα να χάσουν τα όποια ερείσματα νομίζουν πως διατηρούν στην οργάνωση. Σας φαίνεται έντιμο;
Τι άλλο είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Είπε πως «οι φοιτητές δεν πρέπει να ψηφίζουν στις εκλογές για την ανάδειξη των πρυτανικών οργάνων». Πράγματι, δεν πρέπει να ψηφίζουν. Και δεν ψηφίζουν. Εδώ και εφτά ολόκληρα χρόνια (νόμος 4009/11). Είναι να απορεί κανείς. Δε βρέθηκε ούτε ένας από την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ να τον ενημερώσει; Μίλησε ακόμη για αναθεώρηση του Άρθρου 16. Μίλησε για Ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μίλησε για διασύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας. Μίλησε για άρση του ασύλου ανομίας. Σύμφωνοι! Ξέχασε όμως να αναφέρει πως αν δεν ήταν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που όλοι σήμερα πετροβολούν, τα θέματα αυτά για τα οποία αγόρευε με άνεση, θα θεωρούνταν ακόμα ταμπού. Ξέχασε να αναφέρει πως πολύ πριν απ’ αυτόν, υπήρξαν χιλιάδες νέοι άνθρωποι, προερχόμενοι από τα μεσαία και λαϊκά στρώματα της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας, που υπερασπίστηκαν αυτές τις ιδέες με σθένος και αποφασιστικότητα. Όχι απέναντι σε κάποιο καλοπροαίρετο κομματικό ακροατήριο. Ούτε απέναντι σε φώτα, κάμερες και δημοσιογράφους. Απέναντι σε καδρόνια και σιδηρολοστούς. Με μοναδικό υποβολέα τη συνείδησή τους, όχι απόρρητες δημοσκοπήσεις και καλοπληρωμένα επικοινωνιακά επιτελεία.
Συμμερίζομαι σε γενικές γραμμές το όραμα του Κυριάκου Μητσοτάκη για μια σύγχρονη πολιτική νεολαία. Για μια νεολαία απαλλαγμένη από τις παθογένειες του χθες. Για μια νεολαία που θα συνεχίσει να ακροβατεί στην αιχμή της πρωτοπορίας. Θεωρώ όμως πως η υλοποίησή του οράματος αυτού δεν είναι υπόθεση της ολιγομελούς και αποκομμένης από την πραγματικότητα κλίκας των τριανταπεντάρηδων που μέμφονται το παλιό ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν την πιο πιστή του απομίμηση. Είναι υπόθεση όλων μας. Και κάτι τελευταίο. Εδώ δεν είναι Αμερική. Και παρακολουθώντας το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης που λαμβάνει χώρα στα πανεπιστήμια της Αμερικής (ανάμεσα στους υποστηρικτές του Milo Yannopoulos και τους επικριτές του) πείθομαι ακόμη περισσότερο ότι δεν πρέπει να γίνουμε Αμερική.
Ξέρω πως σας κούρασα. Κάποιος όμως έπρεπε να τα πει. Μπορεί πλέον να μην είμαι μάχιμος συνδικαλιστής της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Εν τούτοις, είμαι σε θέση να γνωρίζω πως ο πυρσός που πέρασε κάποτε και από τα χέρια μου καίει ακόμα στα χέρια των παιδιών που ήρθαν μετά από μένα. Για αυτό και αισθάνθηκα βαθιά την ανάγκη να τοποθετηθώ δημόσια. Όπως έκανα πάντα. Χωρίς φόβο και πάθος. Με μόνο γνώμονα το καλό της παράταξης. Ξέρω πως η παρέμβασή μου δε θα συγκινήσει κανέναν από αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Παρ’ όλα αυτά ζητάω, με όλη τη δύναμη της φωνής μου, να δοθεί επιτέλους ο λόγος στη ζώσα οργάνωση. Να δοθεί επιτέλους ο λόγος στα παιδιά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ! Ζητάω να συγκληθεί άμεσα η Εθνική Συνδιάσκεψη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, το μοναδικό όργανο που είναι αρμόδιο να πάρει τις κρίσιμες εκείνες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της οργάνωσης. Για να γίνουν πράξη όλες οι απαραίτητες τομές, στη γενική κατεύθυνση όσων εξήγγειλε και ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Για μια σύγχρονη πολιτική νεολαία που θα ατενίζει περήφανα το μέλλον, χωρίς να αισθάνεται ενοχές για το παρελθόν της.
