“Πλάκα-πλάκα” η Εθνική έχει 3 στα 3

“Πλάκα-πλάκα” η εθνική μας ομάδα με τις νίκες επί της Κύπρου και της Εσθονίας το τελευταίο τριήμερο έκανε το 3 στα 3 στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 και φιγουράρει στην πρώτη θέση του ομίλου μαζί με το Βέλγιο. Θα λέγαμε ότι αυτή η καλή αρχή για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν η επιστροφή στα βασικά, μετά την πανωλεθρία των προκριματικών του Euro, όπου η χώρα μας τερμάτισε τελευταία, γνωρίζοντας ντροπιαστικές για την ιστορία της ήττες και αγνοώντας τη νίκη.

14550906_10210656875399083_486043316_o

Η έλευση του Γερμανού τεχνικού Μίχαελ Σκίμπε φαίνεται να προσέδωσε τη σοβαρότητα που είχε εκλείψει την τελευταία διετία από τη “γαλανόλευκη”, καθώς είναι εμφανής ο εξορθολογισμός της ομάδας όσον αφορά τον τρόπο ανάπτυξης και τη γενικότερη αμυντική της συμπεριφορά. Η ανάπτυξη γίνεται κυρίως από τα άκρα, με προσεκτικές μεταβιβάσεις, χωρίς πολλά ρίσκα και γνώμονα την κατοχή της μπάλας και την εύκολη πάσα.Η επιθετική ενέργεια βασίζεται στο γρήγορο τρίγωνο και τελική πάσα με 3 διαθέσιμες επιλογές στην αντίπαλη περιοχή, χαρακτηριστικά του παραδοσιακού γερμανικού τρόπου παιχνιδιού. Το πρέσινγκ πραγματοποείται σε δύο ζώνες και όχι πολύ ψηλά. Γενικότερα, ο Σκίμπε δείχνει να έχει αρχίσει να χτίζει την αγωνιστική νοοτροπία της εθνικής από το μηδέν, δίνοντας αρχικά έμφαση στην ανασταλτική λειτουργία, μετριάζοντας τις επιθετικές διαθέσεις των παικτών. Κύριο μέλημα αποτελεί να μη χάνεται η μπάλα, και αυτό είναι το σημείο που προσωπικά με κέρδισε ο Γερμανός.

ImageHandler.jpg

Ο Σκίμπε, διέκρινε την εμφανή έλλειψη ποιότητας στο ελληνικό ρόστερ, γιατί κακά τα ψέματα, το σημερινό υλικό της εθνικής, σε σχέση με αυτό του 2004 υστερεί κατά πολύ μεγάλο βαθμό σε όλα τα επίπεδα. Τακτική, πρωτοβουλίες, πάθος, εμπειρία, προσωπικότητα. Δεν είναι τυχαίο που στο τελευταίο Μουντιάλ, μπροστάρης στην πετυχημένη πορεία της Ελλάδας ήταν ο 38χρονος Γιώργος Καραγκούνης. Οι παίκτες της εθνικής δεν έχουν τη στόφα του νικητή που χαρακτήριζε την προηγούμενη γενιά και ,κυρίως, δεν έχουν καμία διάρκεια στην καλή τους απόδοση, τόσο με τους συλλόγους τους όσο και με την εθνική. Αν διασώζονται ο Παπασταθόπουλος,  ο Φορτούνης, ο Μανωλάς και ο Τοροσίδης, οι υπόλοιποι παίκτες δεν δείχνουν ξεκάθαρα σημάδια αξιοπιστίας και αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε διαρκώς διαφορετικές ενδεκάδες τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό το γκρουπ τη δεδομένη χρονική στιγμή, ικανός να προσχωρήσει μοιάζει και ο Σταφυλίδης, ο οποίος διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του στη Άουγκσμπουργκ, με πολλές συμμετοχές στη Μουντεσλίγκα και το Γιουρόπα Λιγκ.

stafy2016_ellas

Και φυσικά καλοί και φιλότιμοι οι νέοι παίκτες που παίρνουν ευκαιρίες και συμμετοχές στην εθνική ομάδα, αλλά με πολύ μικρότερες παραστάσεις μέχρι στιγμής από την προηγούμενη γενιά, όπου ένας προς ένας οι διεθνείς είχαν γεμάτα πρωταθλήματα με μερικούς από τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ελλάδας και της Ευρώπης. Πλήρης ρεαλισμός, λοιπόν, από το Σκίμπε που προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και δε ρισκάρει με αλχημείες, αλλά κοιτάει να πάρει πρώτα το 100% από αυτό που μπορούν να του δώσουν οι συγκεκριμένοι παίκτες και μετά να πάει για το βήμα παραπάνω που θα χαρίσει ενδεχομένως την πρόκριση και άλλες επιτυχίες. Κρατάει λοιπόν μια 4αδα με ποιότητα και παραστάσεις στην αμυντική γραμμή (Τοροσίδης,Μανωλάς,Παπασταθόπουλος,Σταφυλίδης ή Τζαβέλλας), το Φορτούνη σαν σταθερό εγκέφαλο της επιθετικής ανάπτυξης και από εκεί και πέρα ψάχνει τρόπους να σταθεροποιήσει την απόδοση του προβληματικού τα τελευταία χρόνια κέντρου, με το Σάμαρη να παίρνει έναν πιο ανασταλτικό ρόλο μαζί με το Μάνταλο ή το Μανιάτη και τους Καρέλη και Μπακασέτα να πλαισιώνουν τον πολύ επικίνδυνο, αν βρεθεί στη μέρα του, Μήτρογλου.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο ζήτημα. Έχει τη δυνατότητα το συγκεκριμένο ρόστερ να οδηγήσει την Ελλάδα σε επιτυχή αποτελέσματα κόντρα σε ομάδες μεγαλύτερης δυναμικότητας από τους μέχρι στιγμής αντιπάλους της; Γιατί μπορεί να κάναμε “πλάκα” με την Κύπρο, την Εσθονία και το Γιβραλτάρ, αλλά σε ένα μήνα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τη Βοσνία και το Βέλγιο που βρίσκονται σαφώς πολλές ταχύτητες πιο πάνω. Τότε, λοιπόν, θα χρειαστεί η πρωτοβουλία και η προσωπικότητα, τόσο στη δημιουργία φάσεων, όσο και στις προσωπικές μονομαχίες. Ειδικά οι Βέλγοι έχουν δείξει ότι δεν πρόκειται να χαριστούν αν δε διατηρηθείς 90 λεπτά απόλυτα συγκεντρωμένος εναντίον τους, ειδικά στο ανασταλτικό κομμάτι. Και εδώ είναι που θα χρειαστούμε 11 παίκτες με διάρκεια. Και ασφαλώς, στις 1 ή 2 ή 3 ευκαιρίες που θα μας δοθούν επιθετικά σε τέτοια παιχνίδια θα απαιτηθεί η ποιότητα, η έμπνευση και η προσωπικότητα για να κάνουμε τη ζημιά. Και επιπλέον, θα χρειαστεί να δοθούν λύσεις από εσωτερικές ή εξωτερικές αλλαγές αν κάποιοι από το βασικό κορμό δε βρίσκονται στη μέρα τους. Αυτή ήταν και η τέχνη του Ρεχάγκελ και του Σάντος που οδήγησε στις επιτυχίες.

Καλά λοιπόν τα όλα όσα λέγονται και γράφονται μέχρι στιγμής, αλλά καλό είναι να τονίζονται και τα κακώς κείμενα, τα οποία αναμφίβολα είναι πολλά. Δεν περιμένουμε συνεπώς, ακόμα, μεγάλα πράγματα, αλλά μικρά βήματα που θα χτίσουν την καινούρια ομάδα και θα την κάνουν σε βάθος λίγων χρόνων, γιατί μιλάμε για μια ολόκληρη νέα γενιά παικτών, να φτάσει το επίπεδο της παλιάς και το κυριότερο, να διατηρηθεί εκεί. Καλή η πλάκα, λοιπόν, αλλά κάποτε τελειώνει και οι μάσκες πέφτουν. Εκεί θα φανεί ποιος έχει δουλέψει πραγματικά και ουσιαστικά και όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.