Μερικές φορές κάθεσαι να δεις μια ταινία χωρίς να ξέρεις πολλά για αυτήν. Μπορεί να έχεις ακούσει πως είναι καλή, να βλέπεις το όνομα ενός ηθοποιού αναγνωρίζεις, αλλά πέρα από αυτά δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις. Μπορεί τελικά αυτή η ταινία να σου αρέσει, ή μπορεί και όχι, αλλά υπάρχει μία σπάνια περίπτωση όπου η ταινία που είδες ήταν τόσο απροσδόκητα ωραία, που αναρωτιέσαι πώς στο καλό δεν την είχες δει πιο πριν. Μια τέτοια ήταν η εμπειρία μου όταν είδα το Black Swan.
ΣΕΝΑΡΙΟ: Ελαφρώς εμπνευσμένο από την ταινία Perfect Blue του Shatoshi Kon, η ταινία αφηγείται την ιστορία της Nina, μια χαρισματικής νεαρής μπαλαρίνας με πάθος για τον χορό. Όταν ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης του θεάτρου της αποφασίζει να ανεβάσει μια πρωτότυπη διασκευή της «Λίμνης των Κύκνων», όπου η πρωταγωνίστρια θα παίζει τόσο τον Λευκό, όσο και τον Μαύρο Κύκνο, η Nina είναι η πρώτη επιλογή για τον ρόλο. Η σκληρή εξάσκηση και οι ψυχολογικές πιέσεις που δέχεται από το κοντινό της περιβάλλον, θα μετατρέψει το πάθος της Nina για συνεχή βελτίωση σε επικίνδυνη εμμονή, καθώς μια σκοτεινή πλευρά της αρχίζει να αναδύεται, μια πλευρά που φαίνεται πως, εν άγνοια της, ήταν πάντα εκεί.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ/ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πρωταγωνιστεί η Natalie Portman και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της. Η ένταση και το συναίσθημα που βγάζει σε αυτόν τον ρόλο πραγματικά εντυπωσιάζουν, καθώς υποδύεται πολύ πειστικά μια καλλιτέχνη που καταπιέζεται από παντού και τελικά χάνεται μέσα στο ίδιο της το έργο. Αλλά και το υπόλοιπο cast δεν είναι τυχαίο. Για άλλη μια φορά οι χαρακτήρες λειτουργούν σαν σύμβολα, τόσο για την ιστορία όσο και για την Nina. Η ίδια η πρωταγωνίστρια αποτελεί ενσάρκωση της παιδικότητας και των ονείρων που πολλοί άνθρωποι έχουν. Η μητέρα της (Barbara Hersley) συμβολίζει την πίεση που οι γονείς ασκούν συχνά στα παιδιά τους, προσπαθώντας να εκπληρώσουν μέσω αυτών τα δικά τους όνειρα. Ο Σκηνοθέτης του έργου (Vincent Cassel) παίζει ένα περίεργο παιχνίδι εξουσίας που προκαλεί άλλοτε σεβασμό και άλλοτε απέχθεια στην Nina. Η πρώην σταρ του θιάσου (Winona Ryder), συμβολίζει ταυτόχρονα έναν στόχο αλλά και έναν φόβο για την νεαρή μπαλαρίνα. Τέλος η βασική ανταγωνίστρια της για τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Mila Kunis), είναι ταυτόχρονα αντικείμενο μίσους και πόθου, καθώς αντιπροσωπεύει όλα αυτά που η Nina δεν έχει.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Darren Aronofsky, είναι γνωστός για τις σκοτεινές και περίεργες ταινίες του, που προκαλούν το μυαλό, αλλά μερικές φορές και το στομάχι του θεατή. Για κάθε σκηνοθέτη υπάρχει μία ταινία που αντιπροσωπεύει τον τρόπο που δημιουργεί τέχνη. Για μένα δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα του έργου του Aronofsky από το Black Swan. Αυτό που με εντυπωσίασε πολύ στην ταινία είναι ο τρόπος που ο σκηνοθέτης σε ξεγελάει στο να σκεφτείς πως όλα πάνε καλά. Όταν η ταινία αρχίζει δεν υπάρχει κάτι που να σε προετοιμάζει για την παράνοια στην οποία η ιστορία θα καταλήξει. Σιγά σιγά όμως αρχίζουν να εμφανίζονται ρωγμές σε αυτό το τζάμι του φυσιολογικού που υπάρχει μπροστά σε αυτό που βλέπεις, καθώς κάποια πράγματα που στην αρχή σου φαινόντουσαν φυσιολογικά γίνονται υπερβολικά. Η παιδικότητα της Nina παύει να είναι γλυκιά, ενώ η στήριξη της μητέρας της γίνεται καταπίεση. Τελικά φτάνει η στιγμή που οι ρωγμές γίνονται πολλές, το τζάμι θρυμματίζεται και το αναπόφευκτο χάος κατακλύζει τα πάντα. Το ενδιαφέρον είναι πως τα προβλήματα αυτά υπήρχαν από την αρχή. Καθώς όμως βλέπουμε την ταινία στην ουσία από τα μάτια της Nina δεν τα προσέχουμε μέχρι να τα προσέξει η ίδια.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική της ταινίας είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Καθώς το soundtrack αποτελείται από μια μίξη της μουσικής της Λίμνης των Κύκνων και original κομματιών στο ίδιο όμως στυλ, μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το έργο του Τchaikovsky από αυτό του συνθέτη ης ταινίας, Clint Mansell. Το κατά πόσο αυτό είναι θετικό ή αρνητικό για το soundtrack μάλλον εξαρτάται από τις απόψεις του καθενός, αλλά σίγουρα προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Όταν η κλασσική μαγεία συναντά την σύγχρονη τεχνογνωσία- Ένα πασίγνωστο κομμάτι του Tchaikovsky σε ανασύνθεση του Mansell.
Όταν κάθισα να δω αυτήν την ταινία, περίμενα μια πιο ενήλικη μορφή του Billy Elliot. Αντί για αυτό απόλαυσα ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ωραία ιστορία, εκπληκτικές ερμηνείες και ανατριχιαστικό κλίμα, συνιστούν μια ιδιαίτερη ταινία που έγινε αμέσως μια από τις αγαπημένες μου. Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον του αρέσει αυτό το είδος.
