Σαν καλός και πιστός φαν, που δεν έχει ζωή, πήγα την Τετάρτη τα μεσάνυχτα στην πρεμιέρα του Avengers: Infinity War. Μετά από 10 χρόνια και 18 ταινίες του MCU νόμιζα πως θα ήμουν προετοιμασμένος για αυτήν την ταινία καθώς και για ό,τι τυχόν έβλεπα. Σαν λάτρης της Marvel δεν είχα καμιά αμφιβολία πως θα ήταν καλή, αλλά δεν περίμενα κάτι ασυνήθιστο. Και ενώ τα σκεφτόμουν αυτά μπήκα στην αίθουσα. Είναι εντυπωσιακό πόσο έξω μπορεί να πέσει κανείς.
ΣΕΝΑΡΙΟ: Την βασική ιστορία λίγο πολύ την ξέραμε όλοι. Ο Thanos, ο μεγαλύτερος κακός του σύμπαντος, μαζεύει τα infinity stones με τα οποία θα έχει τη δύναμη να αφανίσει τον μισό γαλαξία. Καθώς 2 από αυτά βρίσκονται στη γη, η οι Avengers και οι Guardians of the Galaxy προσπαθούν να τον σταματήσουν. Καθώς λοιπόν οι τύποι στη Marvel ξέρουν τι κάνουν, η ταινία κάνει εκπληκτική δουλειά στο να καθιερώσει τον Thanos ως μία τρομαχτική απειλή, ήδη από την πρώτη σκηνή, κάνοντας όλους τους προηγούμενους villains να μοιάζουν με απλούς νταήδες.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: Όπως είναι φυσικό οι χαρακτήρες είναι πάρα πολλοί. Καθώς όμως η ταινία εστιάζει κυρίως στα γεγονότα που λαμβάνουν μέρος, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου character development, εκτός από τον Thanos, τον μόνο στην ουσία που δεν γνωρίζουμε τόσο καλά. Και το ενδιαφέρον είναι πως αυτό δεν καταλήγει να είναι μειονέκτημα, καθώς η ταινία πατάει πάνω σε ήδη έτοιμους χαρακτήρες και σου δείχνει πώς όλοι οι ήρωες που ξέρεις τόσο καλά αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο που έχουν συναντήσει μέχρι τώρα. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζει χρόνο μιας και τα γεγονότα που εκτυλίσονται παρά είναι μεγάλα για να παραμεριστούν έστω και λίγο. Φυσικά η ταινία παίρνει σαν δεδομένο πως ξέρεις όντως τους χαρακτήρες και έχεις δει την πλειονότητα των προηγούμενων ταινιών, αν όχι όλες τους. Και, ας είμαστε ειληκρηνείς, για τους περισσότερους από εμάς ισχύει αυτό.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πριν λίγο καιρό, όταν έγραψα για το Civil War, είχα πει πως με αυτούς τους σκηνοθέτες το Infinity War ήταν σε καλά χέρια. Μετά λοιπόν από την πρεμιέρα, μπορώ να πω πως σε αυτό τουλάχιστον είχα δίκιο. Οι Anthony και Joe Russo μας έδωσαν μια πραγματικά εκπληκτική ταινία, με εντυπωσιακές σκηνές δράσης και δυνατά συναισθήματα. Είχαμε συνηθίσει την Marvel να θέτει πιο ψηλά τον πήχη με κάθε της ταινία τα τελευταία χρόνια, αλλά μετά από αυτό πραγματικά αναρωτιέμαι: γίνεται να πάει κανείς ψηλότερα;
ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική της ταινίας ήταν το μόνο πράγμα που πήγε όπως περίμενα. Κλασσικό Marvel Soundtrack, με πολλά ήδη υπάρχοντα κομμάτια από προηγούμενες ταινίες, προσθέτει σε όλη την εμπειρία χωρίς να ξεχωρίζει πολύ. Εκτός φυσικά από ορισμένες σκηνές που συνδυασμός εικόνας και μουσικής σηκώνει την τρίχα και βουρκώνει τα μάτια.
The music we know and love
Σε καμία περίπτωση αυτό που έγραψα δεν είναι αντικειμενική κριτική… δεν έχω συνέλθει ακόμα αρκετά απο την εμπειρία για να το καταφέρω αυτό. Ίσως αφού περάσει λίγος καιρός να κάνω ένα πιο αναλυτικό (και spoilery) review αλλά προς το παρόν απλά λέω την γνώμη μου. Το Avengers: Infinity War ειναι μια ταινία με απίστευτη δράση, κοσμοϊστορικά γεγονότα και ένα τέλος που άφησε όλο το σινεμά καθηλωμένο στις καρέκλες του για κανένα δεκάλεπτο, όχι λόγω των after credits που ξέραμε πως θα έρθουν, αλλά γιατί το μυαλό μας προσπαθούσε να χωνέψει τι είδαμε. Είναι τόσο ο προορισμός που όλες οι προηγούμενες ταινίες οδηγούσαν, όσο και το αποτέλεσμα όλων όσων προηγήθηκαν. Είναι αδιαμφισβήτητα, και ξέρω πως το ξαναείπα αυτό, η καλύτερη ταινία του MCU. Τρεχάτε δείτε την αν δεν το έχετε κάνει ακόμα.