Συχνά ο άνθρωπος φτάνει σε σημείο να νιώθει δυσαρεστημένος από την εξέλιξη της ζωής του, έχει μια τάση να βλέπει τα πράγματα γκρίζα, ν’ αυτομαστιγώνεται και να καθηλώνεται στην ροή των γεγονότων σαν ένας απλός θεατής. Είναι εκείνες οι στιγμές που η αδυναμία του για να ανταπεξέλθει στο παραμικρό χτυπάει κόκκινο , κι όσο κι αν μια φωνή μέσα του φωνάζει «ΣΗΚΩ, ΜΠΟΡΕΙΣ», αυτός έχει πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο. Είναι μια κατάσταση στην οποία μπορούν να δοθούν διάφορες ονομασίες και τα αίτια ποικίλουν ωστόσο το σίγουρο είναι πως αναφερόμαστε σ’ ένα φαινόμενο συχνό και υπαρκτό.
Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση από τη φύση μας να εξιδανικεύουμε καταστάσεις και, ακόμη συχνότερα, ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούμε προσδοκίες, τις οποίες περιμένουμε να πραγματοποιηθούν. Ωστόσο στη ζωή τα πάντα δεν είναι ρόδινα και τις περισσότερες φορές μένουμε με ένα πλήθος ερωτηματικών να βασανίζουν το μυαλό μας. Κάπως έτσι ξεκινάει η ”μαυρίλα” , η οποία έρχεται σαν πέπλο να μας καλύψει και να θολώσει τη ματιά μας, ώστε να μην μπορούμε να δούμε ούτε το καλό αλλά ούτε και τα καλύτερο που μπορεί να συμβεί.
Τι θα συνέβαινε λοιπόν, αν απλοποιούσαμε τα πράγματα; Αν αρχίζαμε να προχωράμε παράλληλα με τη ζωή μας και τα γεγονότα της, χωρίς να προσχεδιάζουμε και να προδιαθέτουμε καταστάσεις; Τι θα γινόταν αν δεχόμασταν το καθετί που ερχόταν είτε καλό είτε κακό και το προσαρμόζαμε στον χαρακτήρα μας;
Ο άνθρωπος οφείλει να μάθει να δέχεται ότι συμβαίνει στη ζωή του και όχι γιατί το χρωστάει σε κάποιον, αλλά γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να συνεχίσει μ’ αυτό δίχως να τον επηρεάσει αρνητικά. Λειτουργείς σαν αρπακτικό παίρνεις, ότι έρχεται και κρατάς ότι σου ταιριάζει, ότι αντέχεις! Πλάθεις την κατάσταση πάνω σου σαν να την δημιούργησες εσύ για εσένα. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να συνεχίσεις με κάτι που πιθανόν να μην ήθελες να σου συμβεί αλλά σου συνέβη. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό λέγεται ζωή κι είναι γεμάτη από εκπλήξεις και απρόσμενα γεγονότα.
Με μεγάλη σιγουριά θα λέγαμε πως σκοπός κάθε ανθρώπου είναι να δημιουργήσει την τέλεια ζωή, που από παιδί ονειρεύτηκε, όμως αυτό μπορεί να μην συμβεί ποτέ ή να χρειαστεί αρκετά χρόνια. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος για να σε κυριεύει η μουντίλα και η απογοήτευση. Υπάρχουν καθημερινά μικρά ανεκτίμητα πράγματα τα οποία μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο υπερευτυχισμένο.
Δυστυχώς τα στάνταρ της κοινωνίας μας και η εξέλιξη του κόσμου μας , μας έχει κάνει επιλεκτικούς κι αχάριστους. Σκέψου όμως όσο κι αν νιώθεις καταρρακωμένος από τη ζωή σου, πως θα επιδράσει στην ψυχολογία σου μια αγκαλιά κι ένα χάδι από τον άνθρωπο σου; Μια χαμογελαστή καλημέρα από τον γείτονα, τον συμφοιτητή σου; Μια βόλτα στον καθαρό αέρα κι ένα ρέμβασμα στο αγαπημένο σου τοπίο;
Ξεκίνα από τα απλά και βασικά που φέρνουν την ευτυχία, εκείνα που δεν δέχονται ευρώ πάνω τους. Πριν σε σκεπάσει η μαυρίλα ψάξε την πραγματική ομορφιά της ζωής στα λιτά και καθημερινά , σ’ αυτά που η φύση σου έδωσε απλόχερα. Μην πετάς τη χαρά από πάνω σου για τίποτα και για κανέναν. Δες τη ζωή με χαμόγελο και χίλια καλά θα σου έρθουν και θα είναι όντως χίλια, γιατί και τα λιγότερα θα σου αρκούν, αφού θα έχεις φτιάξει το μέσα σου έτσι ώστε να δέχεται τα πάντα!
«Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.»
Νίκος Καζαντζάκης
