Δεν θέλω προλόγους. Δεν ταιριάζουν πρόλογοι σε κάτι τέτοιο.

Άκου απλά τη μουσική και άσε με να σου μιλήσω.

Μείνε σιωπηλός. Δεν θέλω απάντηση. Απλά άσε με μόνο να σου πω ..

Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν.

ΤΕΛΟΣ. Ναι! Αυτή ήταν η λέξη που με τρόμαζε πάντα.

Σε όλα είχα τον έλεγχο και τον προγραμματισμό. Ήξερα την επόμενη μου κίνηση, αποφάσιζα για μένα και όσο εγωιστικό και αν σου ακούγεται, καμιά φορά, αποφάσιζα και για τους άλλους. Ο απόλυτος έλεγχος! Ναι, αυτό με χαρακτήριζε. Και ξαφνικά έρχεται κάποιος, κάτι, κάπου σε ανύποπτο χρόνο και τόπο και σου ορίζει ένα τέλος. Ή καλύτερα, σε βάζει στη διαδικασία του να σκεφτείς ότι πρέπει να δώσεις εσύ ένα τέλος.

Και το καταλαβαίνεις και συ ο ίδιος σιγά σιγά πως μάλλον πρέπει να σταματήσεις. Κατακτάς το μεγαλύτερο σου όνειρο και ξαφνικά φτάνεις στο σημείο που δεν θα σε γεμίζει πια, δεν θα ξέρεις αν το θέλεις, δεν θα ξέρεις αν το κάνεις σωστά ή όχι.

Θα νιώσεις πως θα πάθεις ασφυξία από τις τόσες ανασφάλειες που σε τριγυρίζουν. Θα νιώθεις ένα κενό και ταυτόχρονα τόσο χάλια που ενώ ξέρεις πως πρέπει να συνεχίσεις – γιατί στον εαυτό σου το χρωστάς – εσύ θέλεις να κλείσεις τον κύκλο αυτό.

ΓΙΑΤΙ?

Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν. Ή μάλλον εσύ τους είχες εξιδανικεύσει τόσο πολύ που δεν μπορούσες να δεις τι ακριβώς ήταν. Αλλά δεν το μετανιώνεις.

Ήταν εκείνοι που πίστεψαν σε σένα και με τη δύναμη τους εσύ κατάφερες πολλά. Και το όνειρο σου θα κουβαλάει πάντα την υπογραφή τους. Που χωρίς την παρουσία τους πια, εσύ δεν μπορείς να συνεχίσεις ότι άρχισες με τη βοήθεια τους και με την εμπιστοσύνη που έδειξαν σε σένα.

Που τελικά όμως ίσως και να μην ήταν έτσι. Εσύ ίσως να ζούσες μέσα σε ένα συννεφάκι που πίστευες, νόμιζες και ονειρευόσουν πως όλα ήταν έτσι όπως ήθελες. Γιατί?

Γιατί αν όντως ήθελαν θα ήταν εκεί.

Γιατί ακόμα και αν δεν υπήρχε χρόνος θα τους ενδιέφερε πως τα πας.

Γιατί ενώ ήξεραν πόσο ανάγκη τους είχες σε όλο αυτό, δεν θα θεωρούσαν δεδομένο ότι μπορείς να τα καταφέρεις χωρίς αυτούς.

Γιατί απλά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Αμφιταλαντεύομαι μέρες τώρα.

Δεν ξέρω να σου εξηγήσω αν άλλαξε κάτι, αν “χάθηκε” κάτι ή απλά αν ξεφούσκωσε το συννεφάκι μου. Αλήθεια, δεν ξέρω να σου απαντήσω! Δεν ξέρω να απαντήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Το μόνο που ξέρω να σου πω είναι πως να δίνεις τέλος στο μεγαλύτερο σου όνειρο πριν αρχίσει να το φθείρει η ψυχή σου.

Ίσως ήρθε η ώρα να κλείσει ένας κύκλος. Και μαζί του να πάρει ότι άλλο είχε. Ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα.

Δεν τα πετάς. Απλά τα κλειδώνεις σε ένα συρτάρι και πετάς μακριά το κλειδί.

Μια απόφαση είναι. Πονάει ξέρεις. Πονάει πολύ. Μα η απουσία που ήταν παρουσία πονάει ακόμα περισσότερο όταν συνεχίζεις να υπάρχεις μισός μαζί με το όνειρο σου χωρίς την ίδια σου την έμπνευση.

Κλαις, χαμογελάς, ξεχνιέσαι, βουρκώνεις πάλι, σκέφτεσαι, τα βάζεις με τον εαυτό σου αλλά δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτό. Υπάρχεις μόνο εσύ και εκείνο πια. Και το τρίτο κομμάτι, που απλά πάντα μοιραζόσασταν τα πάντα για αυτό, απλά λείπει.

Θα μου πάρει καιρό. Μέχρι να βρω το θάρρος να αποφασίσω αν μπορώ, θα μου πάρει καιρό.

Το μεγαλύτερο σου όνειρο και η μεγαλύτερη σου αγάπη, έπαψαν να σε γεμίζουν πια. Είναι απλά μια ρουτίνα. Μια ρουτίνα που κάποτε είχε νόημα. Που άλλος σου έδινε το νόημα, που κάποτε είχε βάση. Που είχες όρεξη να αφοσιωθείς πάνω σε αυτό, να το φτάσεις στο 1000% της επιτυχίας του. Που είχες όρεξη να το δουλέψεις, να το μελετήσεις, να το αγαπήσεις.

Μα απλά όλο αυτό έσπασε. Ή μάλλον άφησες άλλους να στο σπάσουν.

Και το περίεργο είναι πως δεν θα τους καταλογίσεις ποτέ ευθύνες. Ούτε κακία θα κρατήσεις, ούτε θα γκρινιάξεις, ούτε παράπονα θα κάνεις. Μόνο ένα “γιατί?” θα πεις. Και αυτό όχι πια με τα λόγια, αλλά μόνο με το βλέμμα. Γιατί πάντα μιλούσατε με το βλέμμα. Πάντα καταλαβαινόσασταν.

Πριν το τέλος έρχεται η σιωπή. Μια σιωπή που απλά κάνει κρότο και γίνεται τόσο εκκωφαντική που δεν αντέχεις ούτε εσύ ο ίδιος να ακούσεις.

Και μετά τη σιωπή, ο φόβος.

Όλα όσα φοβόσουν βγαίνουν ξαφνικά στην επιφάνεια.

Φοβάσαι τον εαυτό σου. Φοβάσαι το όνειρο σου. Φοβάσαι ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο που ήταν η αφορμή για να κυνηγήσεις αυτό που ήθελες.  Όλα αυτά φοβάσαι. Τόσα και άλλα τόσα που ούτε εσύ ο ίδιος θα καταλάβεις ποτέ.

Και μένεις εσύ με τη σκέψη σου, αν μπορείς ή όχι να συνεχίσεις ότι άρχισες με νέες προϋποθέσεις και νέους “κανόνες”.

Όμως………..πάντα κάτι θα λείπει.

Ίσως να έκανε τον κύκλο του.

Ίσως ήρθε η ώρα μόνο για ένα μικρό διάλειμμα.

Δεν ξέρω…………….