Επανήλθαμε λοιπόν όπως και κάθε Παρασκευή. Μου έλειψε η επικοινωνία μας λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, μου έλειψε το “εμείς”. Σήμερα όμως δεν θα μιλήσω σε εσάς. Σήμερα θα μιλήσω σε εκείνον…για εκείνον. Μπορείτε να είστε θεατές .. δεν με πειράζει.
Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω σε σένα. Να σου πω όλα εκείνα που “απαγορεύται” όχι μόνο να στα λέω αλλά και να τα σκέφτομαι. Να αγγίξω για λίγο εκείνο το “dead zone” σου που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν υπήρχε και ήμουν ελεύθερη στο να έχω την ευφράδεια του λόγου να σου μιλάω. Όχι δακρύβρεχτα λόγια. Ντόμπρα, όπως και εσύ. Με πιάνεις,έτσι?
Και κάπου εδώ σκέφτομαι από που να αρχίσω. Δεν ξέρω.
Σκόρπια θα στα πω, πισωγυρίσματα θα σου κάνω…
Μοιράζομαι.
Παθητική φωνή του ρήματος “μοιράζω”.
Ετυμολογία : Κόβομαι σε κομμάτια για να διανεμυθώ.
Τώρα άσε με να παίξω με τα ρήματα.
Μοιράζομαι εσένα και “κόβομαι” εσωτερικά από σένα.
Κατάλαβες? Γιατί εγώ ακόμη προσπαθώ να με καταλάβω.
“Όταν κάτι είναι δικό μου, το θέλω ολοκληρωτικά δικό μου! Δεν το θέλω μισό. Θέλω το σύνολο, το όλο!” είχα πει κάποτε και κοίτα να δεις τώρα που κάθομαι και γελάω με εμένα και αναρωτιέμαι πόσο γελοία είμαι. Αλλά ας αλλάξω ρήματα τώρα.
Πληγώνομαι και Φταίω !
Ναι! Και τα δύο σε α’ ενικό. ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ? Α ΕΝΙΚΌ! Ε Γ Ω !
Πληγώνομαι γιατί δέχομαι, αποδέχομαι, στηρίζω και αγαπάω – dead zone, ξέρω-.
Φταίω γιατί δέχομαι, αποδέχομαι, στηρίζω και αγαπάω – dead zone, ξέρω-.
Για δες. Μια ταύτιση υπάρχει εδώ. Λες να είναι και συνώνυμα τα ρήματα και να μην το ξέραμε?!
Χαμογελάω!
Εγώ εξαιτίας σου. Πάλι α΄ ενικό. Γιατί η χαρά σου, χαρά μου! Γιατί ήθελα να είμαι ο λόγος που χαμογελούσες και ο λόγος που ξεχνούσες. Αλήθεια, ξέχασες ποτέ? Μπόρεσα, έστω για λίγο, να σε κάνω να ξεχάσεις?!
Κλαίω!
Εγώ αλλά αυτή τη φορά για μένα. Για μένα, που ώρες ώρες δεν αντέχω και λυγίζω. Που ώρες ώρες μου λείπεις και δεν υπάρχει τρόπος να στο πω γιατί και αυτό στο dead zone ανήκει.
Φοβάμαι!
Αυτή τη φορά όχι εμένα αλλά εσένα! Αντιδράσεις που μου θύμισαν κάτι από τα παλιά, εκφράσεις που έμοιαζαν γνώριμες αλλά δεν ήταν, ανασφάλειες που βγήκαν στην επιφάνεια μετά από χρόνια γιατί κάποιος κάποτε τις δημιούργησε. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι σου λέω, να ξέρεις.
Αντέχω!
Για σένα και για μένα .. Πόσο? Δεν ξέρω μωρέ, δεν με νοιάζει κιόλας. Εσένα σε νοιάζει? Μην μου πεις όχι, γιατί ξέρεις. Και ξέρω και ξέρεις και ξέρουμε.
Αγαπώ!
DEAD ZONE! Κάποτε ζήτησες πράξεις και όχι λόγια. “Από τα λόγια χόρτασα πια” μου είχες πει…”πράξεις θέλω”. Πράξεις ήθελες, πράξεις είχες. Βαρούσα προσοχή βλέπεις πάντα. Και αεροπλάνα πήρα και κτελ πήρα και κανέναν δεν υπολόγισα και την Γη κάποια στιγμή θα στην γυρίσω ανάποδα αν χρειαστεί. Και ξέρεις πως θα το κάνω! Γιατί είμαι και τρελή είμαι και βλαμμένη. Και ότι σου χαριζω σε υλικό αγαθό μόνο “τρόπο προσέλκισης” δεν το ονομάζω. Τρομάζεις και απομακρύνεσαι ε? Έτσι είναι μάτια μου όταν στα έχουν πει και οι πράξεις τους σε κάποιες στιγμές αδυναμίας έδειχναν κάτι άλλο. Εκεί τσακίστηκες. Που έπιασες τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν όντως τα λόγια που υπόθηκαν ίσχυαν ποτέ. Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ξέρω όμως πως εγώ θα σου μιλάω με πράξεις. Χειροπιαστό πράγμα. Οι πράξεις στη δική μας γλώσσα δεν είναι απαγορευμένες έτσι δεν είναι? Μα οι πράξεις έχουν αντιδράσεις και οι αντιδράσεις κρύβουν φόβο. Και γω μάτια μου όταν φοβάμαι γίνομαι όλα εκείνα που δεν θες και γίνομαι ευάλωτη και τρομάζω με εμένα. Και τρομάζω και με εσένα. Και έρχονται ανασφάλειες και σκέψεις και ξεσπάσματα που πάλι στον φόβο καταλήγουν. Κατάλαβες? Γιατί εγώ τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω ότι αν όλα αυτά τα βάζαμε στη ζυγαριά από τη μία πλευρά και αν έβαζα και εσένα στην άλλη, με κάθε κόστος και τίμημα, η ζυγαριά σε σένα θα έγερνε. Μα ας αλλάξω ρήμα, τελευταίο για απόψε.
Πληγώνω!
Εγώ, εσένα? Όχι!
Όχι γιατί δεν θέλω μα γιατί δεν μπορώ. Δεν μπορείς να δίνεις και ταυτόχρονα να πληγώνεις. Και όποιος το έκανε μάλλον δεν έδωσε ή μάλλον δεν ήταν ικανός να πληγώσει. Και το ξέρεις και το ξέρω και το ξέρουν πως το ρήμα “πληγώνω” σε χρόνο μέλλοντα σε α’ ενικό, δεν θα υπάρξει. “Θα σε πληγώσω”… ίσως αυτό είναι το δικό μου dead zone! Με πιάνεις, ξέρω.
Ρήματα πολλά! Τόσα και άλλα τόσα που αν τα βάλεις στην εξίσωση με σένα, θα τα νικήσεις και αυτά. Το ντόμπρο του χαρακτήρα σου βλέπεις φταίει. Τόσα ρήματα που τα θετικά παίρνουν την θετικότερη μορφή τους και τα αρνητικά γίνονται θετικά. Μπορώ να στα αναλύω ώρες και μέρες! Και? Το θέμα καρδιά μου δεν είναι τα δικά μου ρήματα. Τα δικά σου ρήματα θέλω να ακούω και σε ποιο πρόσωπο τα βάζεις. Σε ποιον χρόνο, σε ποια φωνή και με ποια ένταση τα νιώθεις. Τα δικά μου μπαίνουν σε παρελθοντικούς, παροντικούς και μελλοντικούς χρόνους. Σε φωνή ενεργητική αλλά και παθητική γιατί επιλέγω και ρήματα ψυχικού πάθους για σένα. Σε α’ και β΄ ενικό και σε α’ πληθυντικό. Σε εκείνο το “εμείς” που πάντα πίστευα πως θα υπάρξει.
“Υπέροχος και ξεχωριστός άνρθωπος” ! Έτσι με χαρακτήρισες… Δικά σου “θέλω” και “πιστεύω”. Μα πάλι ύψωσες τοίχους και άμυνες. Πάλι στην αβεβαιότητα γυρνάμε καρδιά μου γιατί μας ιντριγκάρει. Εγωισμός ή έρωτας?! Έχει σημασία?! Ίσως και ναι αλλά ίσως και όχι.
Και να σου πω και κάτι?! Εκείνο το πλάσμα το ευαίσθητοκαι το ευάλωτο δεν μου έλειψε. Ούτε ο ζόρικος ο εαυτός σου με βοηθάει. Ισορροπία ανάμεσα στο προσδοκώμενο και το απροσδόκητο θέλω. Καταλαβαίνεις?! Γιατί εγώ έπαψα να με καταλαβαίνω πια…
ΚΑΙ? Πάλι στο μηδέν μου έφτασα να ξέρω μόνο ότι θα μείνω, θα επιμείνω, θα στηρίζω, θα προσπαθώ, θα περιμένω. Έτσι είναι το μηδέν μου.. Δεν έμαθα να φεύγω στα δύσκολα. Έμαθα να μένω και να διεκδικώ ότι μπορώ, να το κάνω να καταλάβει την αξία του και την μοναδικότητα του… Και πίστεψε με, αυτό το ξέρω εγώ. Γιατί ίσως εσύ ξέρεις εμένα και εγώ ξέρω εσένα… και ίσως κανείς δεν ξερει καλά το εαυτό του.
* και μη μου φωνάξεις γιατί αγγίζω “απαγορευμένη”περιοχή, κάνε σαν να μην το διάβασες ποτέ, σαν να μην υπήρξε ποτέ μα να ξέρεις πως εγώ έπαψα να με καταλαβαίνω, απλά αντέχω στο να προσπαθώ…γιατί…
If you Smile, I Smile(y) !
