Αντρικό πρότυπο. Εκείνο που στο μυαλό κάθε κοπέλας έχει ταυτιστεί με τον κάθε πρίγκιπα της Disney, ντυμένο στα πανέμορφα, καθαρά και αστραφτερά του ρούχα που καβαλάει το άλογο και τσουπ .. εμφανίζεται μπροστά σου και γίνεται ο άντρας της ζωής σου.
Πρίγκιπες?! .. Δεν υπάρχουν πρίγκιπες γλυκιά μου. Εκείνος που θα έρθει και θα πάρει το «βάπτισμα» από σένα ως «πρίγκιπας» ΔΕΝ είναι πρίγκιπας. Είναι εκείνος που θα σου κάνει τα χατίρια, θα σου λέει ότι θέλεις να ακούσεις – γιατί όπως και να το κάνουμε θέλει να έχει το κεφάλι του ήσυχο από τη γκρίνια σου – , θα γίνει το «σκυλάκι» σου και θα γίνεται χαλί να τον πατήσεις μα στα δικά σου μάτια θα είναι «πρίγκιπας» γιατί δεν είσαι σε θέση να διακρίνεις τη στεγνή εκμετάλλευση που του ρίχνεις και απλά τον ονομάζεις «πρίγκιπα».
Οι πρίγκιπες υπήρχαν στα παραμύθια. Εμείς χορτάσαμε από αυτά. Αλήθεια θέλουμε και ντόμπρα λόγια και καθαρές ματιές και τσακωμούς και φωνές και χαστούκια και μια αγκαλιά μετά από όλα αυτά, με ή και χωρίς φιλί. Μπουχτίσαμε από εκείνα τα αγοράκια που ήρθαν και μας «φούντωναν» το μυαλό με λόγια, με «ιδέες» και φρου φρου και αρώματα. Και στα λέει αυτά μια αθεράπευτα ρομαντική που πάντα έψαχνε το τέλειο και το αψεγάδιαστο ως τώρα κάτω από πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες και wanna be «πριγκιπικές». Από πρίγκιπα θα περιμένεις παραμύθι.. Παραμύθια θες?! Για αυτό σε μεγάλωσαν ? Να σου πουλάνε φούμαρα τα «καλά παιδιά» και εσύ να τα πιστεύεις? Αλήθειες να αναζητάς. Ειλικρίνεια στον χαρακτήρα, στα λόγια, στη ματιά.
Και θα μου πεις .. “ όλα αυτά που θα τα βρω” .. Αν είσαι ακομπλεξάριστη κοριτσάκι μου και δεν είσαι ντίβα από εκείνες που ψάχνουν την κοινωνική καταξίωση, που θέλουν δίπλα τους τον άντρα με το ρολόι το Cartier, το πουκάμισο με το γιλέκο και το μαλλί μέσα στη γλίτσα…εε συγγνώμη, το ζελέ εννοούσα, κάτσε και ψάξου σε κάτι πιο αληθινό, πιο ντόμπρο και ουσιώδες.
Ναι, καλά κατάλαβες. Υπάρχουν και εκείνοι, οι πιο αληθινοί, οι πιο ακέραιοι χαρακτήρες που έχουν «φάει» τη ζωή στα μούτρα. Που η ζωή δεν τους χαρίστηκε, που έπρεπε να δουλέψουν για να κάνουν το κομμάτι τους, που δεν «έφαγαν» τα λεφτά της μαμάς και του μπαμπά, που έπεσαν και σηκώθηκαν ξανά και δεν φοβήθηκαν αν ξαναπέσουν γιατί έμαθαν να επιβιώνουν.
Εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους πως πολλές φορές ίσως και να μην μας αξίζουν γιατί η κοινωνία τους χαρακτήρισε ως «παιδιά του δρόμου», που για αυτούς τα στερεότυπα δίνουν και παίρνουν, που η μαμά και ο μπαμπάς της μεσοαστής κοινωνίας ή καλύτερα της «υψηλής» (να βράσω τα λεφτά σας αν έχετε τέτοια ταμπού) τάξης, δεν θα δεχόντουσαν ποτέ για την κόρη τους.
Εκείνοι που δεν φοράνε πουκάμισα, που δεν οδηγούν τα κάμπριο ή το μηχανάκι που θα κάνει φιγούρα, που δεν συχνάζουν σε club, που δεν έμαθαν να λένε ψέματα. Είναι εκείνοι που παίρνουν το ποδήλατο τους,που φοράνε το φούτερ τους με την μακριά τους μπλούζα, το τζιν τους και το καπελάκι το ανάποδο πολλές φορές (που είναι και στυλάρα σε σχέση με μερικούς κλαρινόμαγκες που πουλάνε μούρη), που μαζεύονται με φίλους στο σπίτι ή στην πλατεία, που σε κοιτάνε κατάματα και σου λένε την αλήθεια. Όχι την αλήθεια που θες να ακούσεις, μα την αλήθεια που τους έμαθε η ζωή. Ντόμπρο πράγμα. Αντέχεις?! Ή μήπως είσαι και εσύ σαν εκείνες που όταν δεν αντέχουν την αλήθεια το βάζουν στα πόδια και τρέχουν να βρουν εκείνο το «πολύ» που αντέχουν?! Που μόνο «πολύ» δεν είναι..
Μαγκιά θέλει για να μπορέσεις να συνυπάρξεις μαζί τους. Εκεί στα δύσκολα εκεί και στα εύκολα. Να μην υπολογίζεις κανέναν, να μην σε νοιάζει να τσαλακωθείς αν διαφέρεις-που στα μάτια των άλλων θα διαφέρεις μα στα δικά σου όχι- , να δεχτείς αυτό που είναι, να έχεις υπομονή να γνωρίσεις τον δικό τους κόσμο με τους δικούς τους ρυθμούς δίχως παρεμβολές.
Να αντέχεις για εκείνους πρώτα και μετά για σένα.
Να ΔΕΧΕΣΑΙ και όχι να ΑΝΕΧΕΣΑΙ.
Να μάθεις πως είστε ίσοι και να ανατρέψεις το κάθε κοινωνικό ταμπου αν δεν σε νοιάζει.
Να είσαι ακομπλεξάριστη.
Να δέχεσαι αλήθειες.
Αλήθειες. Πονάνε ξέρεις. Δεν πειράζει. Ας πονέσεις και εσύ μια φορά. Εκείνοι πόνεσαν πραγματικά περισσότερες φορές από ότι εσύ που έκλεινες την πόρτα του δωματίου με την κολλητή σου και έπαιρνες αγκαλιά τα χαρτομάντηλα και έκλαιγες για τον κάθε «πρίγκιπα» που μόνο πρίγκιπας δεν ήταν. Εκείνοι ξέρεις είναι πιο ευαίσθητοι από σένα. Έμαθαν να εκτιμάνε και να μην θεωρούν δεδομένο τίποτα. Και πληγώθηκαν. Ξαναπληγώθηκαν. Ξαναέδωσαν. Και δεν πήραν τίποτα πίσω… Και έτσι κλείστηκαν στον εαυτό τους, σήκωσαν άμυνες και δεν άφησαν κανέναν να μπει στον δικό τους «μικρόκοσμο». Που έπαψαν να πιστεύουν στα «σ’αγαπώ», στα «μου λείπεις» και σε κάθε είδους συναίσθημα που απλά θυμίζει ουτοπία.
Αντέχεις να επιμένεις, να υπομένεις, να δέχεσαι και να στηρίζεις?! Λίγη ίντριγκα και λίγο τσαγανό θέλει η ζωή κορίτσι μου! Λίγη μόνο… Και θα μου πεις πως είσαι «ντίβα» ?! Όχι, ντίβα δεν είσαι εσύ που δεν έμαθες να βλέπεις τους άλλους ίσους με εσένα. Κομπλεξική είσαι. Να σου «χαϊδεύουν» τα αυτιά έμαθες μόνο και να σου πλασάρουν για αλήθεια ότι ακριβώς ήθελες. Το κοριτσάκι εκείνο που φοβάται τα ντόμπρα λόγια και τις ξεκάθαρες κουβέντες.
Κρύβουν γοητεία τα «παιδιά του δρόμου». Μην τους ζητήσεις ποτέ να σου εξηγήσουν το «εγώ» τους. Έχε υπομονή να το καταλάβεις μόνη σου. Μη φοβηθείς να δώσεις. Δεν θα σε πληγώσουν. Δεν έμαθαν να πληγώνουν. Όσο σκληροί και αν είναι, όσο κλεισμένοι στο μέσα τους και όσες άμυνες και αν σήκωσαν, αυτό που θα πάρουν από σένα, αν είναι αληθινό και ντόμπρο, να είσαι σίγουρη πως θα το εκτιμήσουν. Ίσως πάρει χρόνο…μα αυτή είναι η γοητεία τους.
Να γοητεύεσαι και όχι να απογοητεύεσαι από τέτοιες συμπεριφορές. Να προτιμάς να τσακώνεστε, να βουρκώνεις από τα νεύρα και να θες να του ρίξεις ένα χαστούκι, να τον νευριάζεις, να σε νευριάζει, να παθαίνεις υστερία από τα νεύρα, να πέφτουν χαστούκια μα… να προτιμάς τέτοιες αγκαλιές. Είναι πιο αληθινές, πιο ντόμπρες. Γιατί έτσι μάθανε.. Και ίσως ήρθε η ώρα να κατέβεις από εκείνο το ροζ «συννεφάκι» και να μάθεις και συ. Και ας πονέσεις και ας κλάψεις κάνα δυο φορές (τόσες θα είναι, να είσαι σίγουρη!) και ας νευριάσεις κάνα δυο ακόμα. Τα «παιδιά του δρόμου» γοητεύουν, δεν απογοητεύουν.
