Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία έχει φτάσει στο σημείο να μπορεί να κάνει ακόμα και την πιο τρελή φαντασία ενός σκηνοθέτη πραγματικότητα, που υπάρχει πλήθος πολύ καλών ηθοποιών και τα στάνταρ του κοινού, κριτικού και μη, είναι αρκετά υψηλά, είναι σπάνιες οι ταινίες που μπορούν να χαρακτηριστούν κινηματογραφικές εμπειρίες. Τα σενάρια δείχνουν να επαναλαμβάνονται, η σκηνοθεσία να μένει πιστή σε κανόνες που προηγούμενες ταινίες έχουν θεσπίσει και οι ηθοποιοί να παίζουν παρόμοιους ρόλους επανειλημμένα. Λίγες είναι οι ταινίες που προσφέρουν κάτι διαφορετικό και ακόμα λιγότερες αυτές που καταφέρνουν και το κάνουν με έναν ικανοποιητικό τρόπο. Μία από αυτές είναι και η ταινία του Alejandro Gonzalez Ignaritu, Birdman που βγήκε το 2014. Μία ταινία που συνδυάζει μαύρο χιούμορ με καλοστημένους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, κερδίζοντας έτσι 2 Όσκαρ, για καλύτερη σκηνοθεσία και καλύτερη ταινία της χρονιάς.
ΣΕΝΑΡΙΟ: Το σενάριο της ταινίας είναι σχετικά απλό χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ρηχό ή χωρίς ενδιαφέρον. Ένας ηθοποιός που έγινε διάσημος παίζοντας σε υπερηρωικές ταινίες, αλλά χωρίς να έχει καταφέρει να κάνει μια αξιοσημείωτη καριέρα πέρα από αυτό, προσπαθεί χρόνια αργότερα να φτιάξει το όνομα του ανεβάζοντας ένα θεατρικό έργο, όπου έχει αναλάβει την διασκευή, την σκηνοθεσία αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο αριθμός των πρακτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει συναγωνίζεται αυτόν των ψυχολογικών, καθώς ο Ρίγκαν έρχεται σε σύγκρουση με τους ηθοποιούς, τους κριτικούς, τα μέλη της οικογένειας του και, κυρίως, τον ίδιο του τον εαυτό.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ/ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Οι χαρακτήρες δεν είναι πολλοί, αλλά όλοι τους παίζουν σημαντικό ρόλο. Στον ρόλο του Ρίγκαν Τόμσον πρωταγωνιστεί ο Michael Keaton και με φαντασμαγορικό τρόπο παίζει έναν προβληματισμένο άνθρωπο που, όπως είπε και ο ίδιος ο ηθοποιός, «τα επίπεδα του έχουν επίπεδα». Συμπρωταγωνιστής του Ρίγκαν είναι ο Μάικ, ένας ηθοποιός που έχει χάσει την ικανότητα να διαχωρίζει τον αληθινό του εαυτό από τους ρόλους που παίζει. Φυσικά ο χαρακτήρας δεν θα ήταν ούτε στο ελάχιστο τόσο ενδιαφέρων αν δεν τον υποδυόταν ο εκπληκτικός (και εγκληματικά αδικημένος από τα Oscars) Edward Norton. Την εξίσου ενδιαφέρουσα, από πολλές απόψεις, κόρη του Ρίγκαν παίζει η Emma Stone, η οποία, ακόμα και ανάμεσα στους δυο αυτούς θρύλους του Χόλυγουντ, καταφέρνει να ξεχωρίζει. Το καστ συμπληρώνουν η Naomi Wats και ο Ζακ Γαλλιφιανάκης, ο οποίος δείχνει ένα απροσδόκητο ταλέντο στη σοβαρή ηθοποιία.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αυτό είναι το σημείο που η ταινία πραγματικά γίνεται πρωτοποριακή. Με εξαίρεση δύο πολύ μικρές σκηνές, όλη η ταινία φαίνεται σαν να έχει γυριστεί σε ένα πολύ μακρύ μονοπλάνο. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο αλλά το κόψιμο των, ούτως ή άλλως μεγάλων, σκηνών, γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται η εντύπωση πως δεν υπάρχουν καθόλου κοψίματα. Αυτή η τεχνική, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η όλη ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε μόνο ένα οικοδομικό τετράγωνο, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό κλίμα, καθώς δίνεται η αίσθηση πως οι χαρακτήρες είναι εγκλωβισμένοι, σωματικά και ψυχικά, στο χώρο του θεάτρου. Όσο η ταινία προχωράει ο Ρίγκαν γίνεται όλο και πιο ψυχολογικά ασταθής, δημιουργώντας ένα κλίμα άγχους και αβεβαιότητας καθώς η πραγματικότητα μπλέκεται επικίνδυνα με τη φαντασία του.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Άλλο ένα σημείο που η ταινία ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Ενώ οι περισσότερες ταινίες του Χόλυγουντ προσλαμβάνουν από τραγουδιστές μέχρι ολόκληρες ορχήστρες για να φτιάξουν τη μουσική τους, το soundtrack του Birdman αποτελείται μόνο από ντραμς. Σε όλη τη διάρκεια της ταινία ο ρυθμός των ντραμς αλλάζει, έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει την ψυχολογική κατάσταση του Ρίγκαν δίνοντας μερικές φορές την εντύπωση πως είναι μία μουσική που μόνο ο Ρίγκαν ακούει. Το ενδιαφέρον είναι πως παρόλο που δεν υπάρχει ιδιαίτερη ποικιλία στα είδη της μουσικής που ακούγονται, το ανορθόδοξο αυτό soundtrack καταφέρνει να μην γίνεται μονότονο ή βαρετό.
Σε γενικές γραμμές το Birdman είναι μια καλογυρισμένη ταινία με εξαιρετική ηθοποιία και ενδιαφέρουσα μουσική, και κάνει πολύ καλή δουλειά στο να συνδυάζει στοιχεία ψυχολογικού δράματος με μαύρο χιούμορ. Ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας ειναι το γεγονός πως πρόκειται, στον πυρήνα της, για μία έξυπνη παρωδία της καριέρας του ίδιου του Michael Keaton, καθώς η ιστορία του ηθοποιού και του χαρακτήρα που υποδύεται έχουν τρανταχτές ομοιότητες. Φυσικά, καθώς καμία ταινία δεν είναι τέλεια, έχει κάποια προβλήματα. Το χιούμορ της δεν είναι για όλους και το τέλος αφήνει κάποιες ερωτήσεις του θεατή αναπάντητες, αλλά τελικά είναι μια ταινία που κάθε άνθρωπος ο οποίος θέλει να αποκαλεί τον εαυτό του «σινεφίλ» οφείλει να δει, ακόμα και αν είναι μόνο και μόνο για να πει πως τελικά δεν του άρεσε.
