Γενικά δεν είμαι μεγάλος φαν των Western. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν, απλά δεν αποτελούν το αγαπημένο μου είδος ταινιών, και κατ’ επέκταση δεν είναι από τις ταινίες που θα τρέξω να δω χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκτός βέβαια αν πρόκειται για ένα (εν μέρει) remake μιας κλασσικής ταινίας του είδους, με σκηνοθεσία και σενάριο από έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας και με ένα πολλά υποσχόμενο cast. Οπότε… ναι. Django Unchained. Here we go.
ΣΕΝΑΡΙΟ: Η ιστορία της ταινίας εκτυλίσσεται στον Αμερικάνικο Νότο το 1858, δύο χρόνια πριν από τον Εμφύλιο. Ο Dr. King Schultz, ένας Γερμανός κυνηγός επικηρυγμένων, προσλαμβάνει έναν δούλο ονόματι Django για να τον βοηθήσει να βρει έναν καταζητούμενο, με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Ο Django θα εκμεταλλευτεί αυτήν την ευκαιρία για να μάθει ό,τι μπορεί από τον Schultz και αργότερα, με την βοήθεια του, να βρει και να ελευθερώσει την γυναίκα του που είναι δούλα σε μια μεγάλη φάρμα βαμβακιού στον Μισισίπη. Φυσικά ένας μαύρος στον Αμερικάνικο Νότο το 1858 δεν έχει και την καλύτερη μεταχείριση, πράγμα που οδηγεί το απίθανο αυτό δίδυμο σε πολλές φασαρίες με τους ντόπιους, κακοποιούς, ή ακόμα και τον Νόμο. Η κοινωνική και πολιτική σάτιρα, σε συνδυασμό με κάποιες δόσεις σκληρής πραγματικότητας, κάνουν μία πραγματικά ενδιαφέρουσα και “thought provoking” εμπειρία.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ/ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Σε κάθε ταινία του Tarantino οι χαρακτήρες είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση. Φυσικά και το Django δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο Jaimie Foxx (Baby Driver, Annie) είναι τέλειος ως Django, δίνοντας μας έναν από τους πιο αντισυμβατικούς πρωταγωνιστές που έχουμε δει ποτέ. Ο Christoph Waltz υποδύεται τον αξιαγάπητο και ελαφρώς εκκεντρικό King Schultz προσφέροντας μια ερμηνεία τόσο διαφορετική από την τελευταία φορά που τον είδαμε σε ταινία του Tarantino (ως τον στρατηγό Hans Landa στο Inglorious Basterds) που αναρωτιέται κανείς αν είναι το ίδιο άτομο. Και σαν να μην έφτανα αυτοί την ταινία ανεβάζουν σε νέα ύψη οι απίστευτες ερμηνείες του Leonardo DiCaprio, στον ρόλο ενός μεγαλογαιοκτήμονα και εμπόρου δούλων, αλλά και ο μοναδικός Samuel L. Jackson, που υποδύεται έναν μαύρο οικονόμο που είναι πιο ρατσιστής ακόμα και από το αφεντικό του. Πραγματικά σε αυτήν την ταινία, κάθε χαρακτήρας, είτε εμφανίζεται για πέντε λεπτά είτε για τη μισή ταινία, δίνει την αίσθηση πραγματικού ανθρώπου, με backstory και ζωή εντός και εκτός της ταινίας.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ο Quentin Tarantino είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ο τρόπος με τον οποίο οι ταινίες τους βγάζουν χιούμορ από σκηνές που δεν θα το περίμενες, σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο τρόπο που γυρνά σκηνές δράσης κάνουν κάθε ταινία του εγγυημένη απόλαυση (εκτός ίσως από το Jackie Brown). Ο λόγος που από τις 8 αυτές ταινίες του εγώ θεωρώ το Django την καλύτερη είναι ο εξής: έχει όλα τα καλά του Pulp Fiction ή του Reservoir Dogs, χωρίς όμως να είναι τόσο ασύνδετη η πλοκή του, κάτι που χαρακτηρίζει τα προηγούμενα δύο και κάνει δύσκολο για κάποιους να τα παρακολουθήσουν. Το Django ακολουθεί μία γραμμική ιστορία, με αρχή μέση και τέλος, και εστιάζει σε έναν πρωταγωνιστή αντί για πέντε. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς κάποια flashbacks, δεν υπάρχει κάτι που να αποσυντονίζει τον θεατή.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Το soundtrack της ταινίας αποτελείται τόσο από original όσο και από ήδη υπάρχοντα τραγούδια, κάτι που το κάνει κάτι σαν φόρο τιμής στη μουσική των λεγόμενων “Spaghetti Western”. Με original συνθέτη τον Luis Bacalov, ο οποίος έκανε το soundtrack του πρώτου Django (1966), τραγούδια από τους Jim Croce, John Legend, Anthony Hamilton, αλλά και από τον θρύλο των Western Enrico Morricone (The Good, The Bad and The Ugly), η μουσική είναι, όπως και η υπόλοιπη ταινία, περιέργη, πρωτοποριακή και απολαυστική.
Κάτι ανάμεσα σε Western και μοντέρνα μουσική δράσης- τέτοιου είδους κομμάτια μόνο σε μια ταινία του Tarantino θα δούλευαν τόσο καλά.
Νιώθω πως με αυτήν την ταινία λέω μόνο θετικά (όχι ότι δεν τα αξίζει), οπότε ας γίνω λίγο πιο αντικειμενικός κριτής και ας εκθέσω και τα αρνητικά της… Βασικά το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό του Tarantino που εμένα με συναρπάζει. Η υπερβολική δόση βίας που διατρέχει αυτήν, και κάθε άλλη, ταινία του εν λόγω σκηνοθέτη, μπορεί να αποθαρρύνει κάποιους από να τη δουν. Αλλά για όποιον δεν ενοχλείτε από λίγο παραπάνω κόκκινο στην οθόνη του, το Django είναι μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσει. Προσωπικά τουλάχιστον, όταν βγήκα από το σινεμά ένιωθα σαν μόλις να είχα γυρίσει από τρεις μήνες διακοπές.
