Ναι, ισχύει. Με σχετικές διαδικασίες της κυβέρνησης, τα μέσα μαζικής μεταφοράς πλέον θα επιμελούνται μουσικά! Όμως, ας αφήσουμε το χιούμορ κατά μέρος –και τις τραγελαφικές καταστάσεις που μόνον στην Ελλάδα συναντά κανείς- και ας δούμε τα πράγματα από μια άλλη, λίγο πιο «ψαγμένη» ματιά.

Ανατρέχοντας, λοιπόν, στην ελεύθερη και πασίγνωστη ιντερνετική εγκυκλοπαίδεια, την «Βικιπαίδεια», βρίσκουμε εύκολα τον ορισμό της μουσικής: Ως μουσική ορίζεται η τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων με σκοπό τη σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός μουσικού έργου. Με τον όρο εννοείται επίσης και το σύνολο ήχων από το οποίο απαρτίζεται ένα μουσικό κομμάτι.

Όμως, πέρα απ’ όσα λέει αυτός ο στεγνός ορισμός, όταν κάποιος βλέπει την λέξη μουσική, τότε του έρχονται πολλά περισσότερα κατά νου! Για παράδειγμα, η μουσική για κάποιον μπορεί να ταυτίζεται στο μυαλό του με εικόνες κάθε λογής, με χρώματα, με αναμνήσεις, με εμπειρίες, με καταστάσεις. Άλλος πάλι ίσως σκέφτεται στίχους, ίσως κάποια κίνηση (κυρίως όσοι ασχολούνται με το χορό, σίγουρα για αυτούς μουσική και χορός πάνε πακέτο). Και σίγουρα μπορείτε να προσθέσετε και άλλα πολλά, που εξαρτώνται κυρίως από τα ερεθίσματα που έχουμε.

Είναι, πάντως, βέβαιο ότι η μουσική έχει μια ξεχωριστή και αναπόσπαστη θέση στη ζωή μας. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Με άλλα λόγια, χωρίς αυτήν οι μέρες θα ήταν πολύ μουντές, πολύ άχρωμες, πολύ αδιάφορες. Εξάλλου, από τα αρχαία μόλις χρόνια οι άνθρωποι την είχαν αναπτύξει σε αξιόλογο βαθμό, με ό,τι μέσα διέθεταν και βέβαια, πιο γενικά, ότι σε κάθε ιστορική περίοδο και σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανάλογα με τις καταστάσεις που διαδραματίζονταν, αναπτύσσονταν και μουσική -και πολλάκις και χορός- που συμβάδιζαν με τα αντίστοιχα συμβάντα.

Και αυτό γιατί πέραν όλων των άλλων έχει δυο πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά:

Το πρώτο είναι, ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα συναισθήματα μας. Είτε αυτά είναι όμορφα είτε όχι. Ας αναρωτηθούμε. Πόσες φορές, όταν είμαστε χαρούμενοι θέλουμε να ακούσουμε κάτι στον υπολογιστή μας «ανεβαστικό»; Πόσες φορές, όμοια, όταν μας συμβεί κάτι καλό έχει τύχει να τραγουδάμε ή να σφυρίζουμε; Ή ακόμα και όταν θέλουμε να φτιάξει η διάθεση μας. Πόσες φορές βάζουμε να ακούσουμε ένα χαρούμενο τραγουδάκι; Αντίστοιχα, αναμφισβήτητα όταν είμαστε λυπημένοι θέλουμε να ακούσουμε κάτι μελαγχολικό, που να ταιριάζει σε αυτό που αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή. Κάτι που να εκτονώσει και να εκφράσει τι νιώθουμε. Κάτι που να αποτελέσει το καταφύγιό μας. Να μαλακώσει τη λύπη μας. Δηλαδή, έχει τη δύναμη να επηρεάσει τη διάθεση μας.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι αποτελεί ένα μέσο έκφρασης. Όσοι παίζουν κάποιο όργανο ή τραγουδούν, θα αντιληφθούν απευθείας τι εννοώ. Είναι υπέροχο το γεγονός της έκφρασης ενός συναισθήματος, μιας σκέψης μέσω της μουσικής. Το θεωρώ απίστευτη πολυτέλεια όσων έχουν τη γνώση να το κάνουν. Μάλιστα, ίσως η μουσική να έχει μεγαλύτερη εκφραστικότητα έναντι των λέξεων. Με άλλα λόγια θα μπορούσε να πει κανείς ότι «όσα δεν λέγονται με λέξεις μπορούν να ειπωθούν με τη μουσική». Τέλος, για την ακρίβεια πιστεύω ότι μπορεί να αντικατοπτρίσει με μεγάλη ακρίβεια και τα έξι (κατά την θεωρία του Parrot) βασικά συναισθήματα, που είναι η χαρά, η λύπη, η αγάπη, η έκπληξη, ο θυμός και ο φόβος.

Άρα, είναι κοινή παραδοχή ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζει δίχως μουσική. Φυσικά, η δύναμη και η επιρροή της μουσικής είναι ασύλληπτη και κατ’ επέκταση είναι ικανή να αλλάξει όλη μας τη σκέψη (αμέτρητα τέτοια παραδείγματα, βλέπε John Lennon κλπ).

Οπότε, λοιπόν, ας ακούσουμε τις “μουσικάρες” μας και ας αφεθούμε στον μαγικό κόσμο που μας δημιουργούν. Έναν κόσμο, που δεν θα μας προδώσει ποτέ.