Category BLOGS

Η καραντίνα στα Κάστρα είναι διαφορετική…

Κωδικός 6: Σωματική άσκηση σε εξωτερικό χώρο ή κίνηση με κατοικίδιο ζώο, ατομικά ή ανά δύο άτομα, τηρώντας στην τελευταία αυτή περίπτωση την αναγκαία απόσταση 1,5 μέτρου. Αυτή η βόλτα με το φίλο σου, το σκύλο ή ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό κάποια στιγμή μέσα στη μέρα. Το τζόκινγκ ή το ποδήλατο. Φαίνεται… Read More

Μεταμορφώνοντας τα χρώματα σε τραγούδια

Το χρώμα αποτελεί την μικρή πινελιά που κάνει την καθημερινότητά μας λιγότερο πληκτική και περισσότερο υποφερτή. Είναι αυτή η οπτική εντύπωση που προκύπτει από την αντανάκλαση φωτεινών ακτινών σε μία επιφάνεια. Επιδρά έντονα στον εσωτερικό μας ψυχισμό, επηρεάζει την ενέργεια, όπως και τη διάθεσή μας. Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς αποχρώσεις, μία ασπρόμαυρη ρουτίνα…Αυτόματα δημιουργούνται συναισθήματα δυσαρέσκειας, αποστροφής και θλίψης. Διότι το χρώμα είναι αυτό που μας δίνει ζωή και μας εμπνέει να συνεχίσουμε, είναι αυτή η νότα που επιλέγουμε να φωτίσει τη διαδρομή μας καθώς πορευόμαστε.

Γράφει η Rashela Oruci

Τι συμβαίνει όμως όταν το χρώμα, στην πορεία αυτή, συναντήσει την μουσική; Τότε το αποτέλεσμα που προκύπτει από την ένωση των δύο παραπάνω στοιχείων είναι απλά μαγικό! Χρώματα μέσα στην μουσική ή αλλιώς μουσική με συγκεκριμένο χρώμα. Γιατί με το άκουσμα ενός τραγουδιού κάνουμε την παράλληλη σύνδεσή του με μία απόχρωση, εικάζουμε πως έχει μορφή και ακτινοβολεί ή σκοτεινιάζει με έναν δικό του τρόπο. Και από τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος είναι μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη οντότητα, συνεπώς αντιλαμβάνεται μοναδικά και προσωπικά το κάθε τραγούδι. Για παράδειγμα, μπορεί να το συσχετίσει με ευχάριστες ή δυσάρεστες εμπειρίες, με θετικές, αρνητικές ή ουδέτερες εντυπώσεις. Αλλά και για το ίδιο άτομο, ένα τραγούδι ενδέχεται να επιφέρει διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα με την τρέχουσα κατάσταση που βιώνει στη ζωή του.

Με το πέρασμα του χρόνου, πλήθος μουσικών και στιχουργών εμπνεύστηκε από την πολύχρωμη παλέτα και προέβη στη σύνθεση κομματιών που άφησαν εποχή στην ιστορία της μουσικής. Πολλές φορές τα χρώματα αυτά λειτούργησαν ως συμβολισμοί για τη συσχέτιση γεγονότων ή απλά εξέφραζαν τα βιώματα, τις σκέψεις και την πραγματικότητα των καλλιτεχνών. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, είχαν κάτι βαθύτερο να μας πουν για τη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις διάφορες καταστάσεις που προκύπτουν. Στη συνέχεια παρατίθενται ορισμένα πολυαγαπημένα τραγούδια. Κοινό γνώρισμα; Οι χρωστικές ουσίες, οι οποίες λειτούργησαν ως έμπνευση για τη δημιουργία των παρακάτω τίτλων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ένα χρωματιστό ταξίδι στον κόσμο της μουσικής!

1)Moody Blues-Nights in White Satin (1967)
Ξεκινάμε την περιήγηση με ένα πρωτοποριακό διαμάντι της δεκαετίας του ’60, το οποίο συνέβαλε στην ανάπτυξη της art και progressive rock, μέσω της ένταξης του κλασικού στοιχείου στη rock μουσική. Όμορφες κι αθώες νύχτες, βράδια τυλιγμένα σε λευκό σατέν ξυπνούν αναμνήσεις στον 19χρονο Hayward, μέλος του συγκροτήματος. Πηγή έμπνευσης υπήρξε το δώρο μιας προηγούμενης σχέσης του, ένα σετ από σατέν σεντόνια. Το λευκό χρώμα προσδίδει μία καθαρότητα, διαφάνεια και γαλήνη στο παραπάνω αντικείμενο, μετατρέποντας τον τίτλο σε μία θελκτική αναπαράσταση. Από τους πρώτους στίχους συνειδητοποιούμε το βαρύ συναισθηματικό φορτίο του τραγουδιστή, τη λαχτάρα του για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και την έλλειψη ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Περιτριγυρίζεται από κόσμο και παρ’ όλα αυτά αισθάνεται κενός χωρίς την αγαπημένη του. Μία επιτομή της αθώας νεανικής αγάπης, που βρήκε άδοξο τέλος με την έναρξη της ενηλικίωσης.

2)Turquoise Days-Grey Skies (1984)
Περνάμε σε μία πολύ δημιουργική δεκαετία, τη δεκαετία του ’80 και ειδικότερα σε ένα κομμάτι που δημοσιεύτηκε το 1984 και αναδιαμορφώθηκε το 2009. Ένα τραγούδι ελαφρώς μελαγχολικό, με μελωδικό όμως τόνο που σε κάνει να νοσταλγείς μία εποχή που ενδεχομένως δεν έζησες. Περιγράφει τις γκρίζες μέρες που βιώνουμε όλοι κάποιες φορές, εκείνες που φαντάζουν ανυπόφορες, καθώς τα έχουμε χάσει όλα και δεν έχουμε τη διάθεση να χαμογελάσουμε. Ένας ουρανός που συννεφιάζει και ετοιμάζεται για τη βροχή που επρόκειτο να ακολουθήσει. Ίσως οι στίχοι να φαίνονται απαισιόδοξοι εκ πρώτης όψεως, όμως σημασία έχει η οπτική μας απέναντι στο κάθε τραγούδι. Θα πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε το γκρι που έχουμε μέσα μας, διότι αποτελεί κομμάτι μας. Όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες και αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Εξάλλου η κακοκαιρία δεν κρατάει για πάντα, αμέσως μετά τη βροχή εμφανίζεται το ουράνιο τόξο και λάμπει ξανά ο ήλιος. Ένα υποτιμημένο στοχαστικό τραγούδι που εμβαθύνει στα ενδότερα της ψυχής και υπενθυμίζει την παρουσία της μουσικής ως παρηγοριάς. Αν δεν το έχεις ακούσει ακόμη, δώσε του μία ευκαιρία και θα με θυμηθείς!

Η συνέχεια του ταξιδιού μας στον κόσμο της μουσικής θα παρουσιαστεί σε νέο άρθρο. Μέχρι την επόμενη φορά, μείνετε συντονισμένοι μαζί μας!

Το ανέφικτο: ένας στόχος ή μια ουτοπία;

Πόσες φορές ποθήσαμε κάτι, γνωρίζοντας ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να το αποκτήσουμε; Πόσες φορές το ανέφικτο τριβέλιζε συνεχώς το μυαλό μας και συχνά δημιουργούσε αυταπάτες; Τακτικά αυτά τα ερωτήματα μου δίνουν τροφή για σκέψη, αλλά ποτέ δεν καταλήγω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Γράφει η Έφη Μερτσανίδου

Ποθούμε το ανέφικτο επειδή γνωρίζουμε ότι δε μπορούμε να το έχουμε? Ή μήπως το αίσθημα αυτό αποτελεί ένα είδος δοκιμασίας? Το γεγονός πως επιθυμούμε να έχουμε κάτι που φαινομενικά θεωρείται ουτοπία, ίσως να και να οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος από τη φύση του επιθυμεί να θέτει νέα όρια στον εαυτό του, όλο και πιο υψηλά, και να προσπαθεί μανιωδώς να τα καταρρίψει. Και αν νικήσει αυτή την ‘πάλη’, θα αισθανθεί την απόλυτη ικανοποίηση της προσωπικής εξέλιξης, θα γευτεί την επιτυχία και την αυτοεπιβεβαίωση, που στην προκειμένη περίπτωση θα οφείλονται στην υπερνίκηση κωλυμάτων που το ίδιο το άτομο έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του.


Όμως επειδή στη ζωή δεν είναι τα πάντα μια προσπάθεια για ένα νέο ‘ρεκόρ’, οι συζητήσεις τόσο των καθημερινών ανθρώπων, όσο και των ειδικών, καταλήγουν επίσης στην άποψη ότι ο άνθρωπος από τη φύση του επιθυμεί αυτό που δύσκολα μπορεί να αποκτήσει. Αυτό σχετίζεται με την έμφυτη τάση και ανάγκη του ατόμου για το άγνωστο, να μάθει τι κρύβεται πίσω από τον τοίχο, από έναν τοίχο θεόρατο και γερό, που δεν μπορεί εύκολα να τον προσπεράσει. Αν ρωτάς εμένα δεν το θεωρώ απλά μια πράξη περιέργειας. Πιστεύω ότι περισσότερο αφορά στην δίψα για γνώση. Και δεν εννοώ βέβαια μια απλή θεωρητική ή πρακτική γνώση, αλλά γνώση των κανόνων που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη και το πεπερασμένο της ανθρώπινης φύσης.

Μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτή, που συνδυάζει τα δύο παραπάνω. Δηλαδή κάθε άτομο αποζητά, το λεγόμενο ανέφικτο για δύο λόγους: αφ’ ενός θέλει να φτάσει και να ξεπεράσει τα όρια του, να σημειώσει άλλη μια προσωπική επιτυχία, αποκτώντας το αντικείμενο του πόθου του και αφ’ ετέρου διότι επιθυμεί να έχει τη γνώση του ανέφικτου, δηλαδή για ποιο λόγο κάτι θεωρείται ανέφικτο, τι πρέπει να γίνει για να αποκτηθεί, γιατί είναι τόσο δύσκολη η ολοκλήρωση αυτού του σκοπού, και άλλα πολλά παρόμοια ερωτήματα, τα οποία προκύπτουν στη διάρκεια αναζήτησης των στόχων και των τρόπων να τους επιτύχουμε.

Σε κάθε περίπτωση, ίσως ο όρος ανέφικτο να είναι εξ ολοκλήρου λανθασμένος και να λειτουργεί απλά ως μια τροχοπέδη, που μας εμποδίζει να ανελιχθούμε και να υλοποιούμε τα όνειρα μας. Ίσως από την άλλη να λειτουργεί και ως προφύλαξη της ανθρώπινης αδυναμίας, εννοώντας ότι το άτομο μπορεί να κρυφτεί ευκολότερα πίσω από το νόημα τέτοιου είδους λέξεων και έχοντας αυτό ως δικαιολογία να αρνείται πεισματικά την προσπάθεια. Όπως και να είναι τα πράγματα πάντως, τα όνειρα και η προσπάθεια υλοποίησης τους, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες που αυτά συνεπάγονται, είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε τόσο εμείς, ως άτομα, καλύτεροι, όσο και η ίδια μας η κοινωνία.

24 Thessaloniki’s Cultural Milestone

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη παλίμψηστη, ένα ανοιχτό χειρόγραφο για όποιον τη ζει καθημερινά με επάλληλα στρώματα σβησμένα από το χρόνο, αλλά βαθιά χαραγμένα στην πνοή της πόλης και αποτυπωμένα στη μοναδική της φυσιογνωμία, η οποία εξελίσσεται και ταυτόχρονα παραμένει αδιατάρακτη στους αιώνες. Μια πόλη με πλούσια ιστορία και ιδιαίτερη πολιτιστική και γαστρονομική ταυτότητα, η… Read More

“Να επιλεγείς τη ζωή”

«Κλείσε τα μάτια σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και δημιούργησε αυτή την εικόνα στο μυαλό σου… Είναι μεσημέρι, έτος 2060. Κάθεσαι στο μπαλκόνι και χαζεύεις τα φύλλα που κινούνται και παρασέρνονται από το θερμό καλοκαιρινό αεράκι. Ο ήλιος λάμπει και ζεσταίνει τα πάντα γύρω του, ακόμη και το παγωμένο ποτήρι με νερό. Ακούς τιτιβίσματα πουλιών. Τα βλέπεις να πετάνε μπροστά σου κάνοντας κύκλους. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι χορεύουν! Ίσως να χάρηκαν για κάτι που συνέβη στον μικρόκοσμό τους και να θέλησαν να μας το μεταφέρουν. Ή πολύ απλά μπορεί να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής, τον ήλιο, το ζεστό αεράκι, τον πεντακάθαρο ουρανό και τα ολάνθιστα δέντρα.


Γράφει η Rashela Oruci



Τα λουλούδια στο μπαλκόνι σου μυρίζουν υπέροχα! Βλέπεις δεκάδες διαφορετικά και φωτεινά χρώματα να μπερδεύονται μεταξύ τους δημιουργώντας μία πολύχρωμη παλέτα. Δίνουν την εντύπωση ότι φωσφορίζουν! Οποιοσδήποτε καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε να αντισταθεί και θα αποτύπωνε λεπτομερώς το θέαμα που αντίκριζε μπροστά του. Τόσο έντονα και όμορφα είναι τα χρώματα! Νιώθεις κάτι να σε γαργαλάει στο χέρι…είναι μία πανέμορφη πορτοκαλί πεταλούδα με μαύρες βούλες. Στέκεται εκεί αγέρωχη, κουνώντας τα φτερά της. Δε δείχνει να σε φοβάται. Την κοιτάς και της χαμογελάς. Φαντάσου σθένος που χρειάζεται για να έρθεις αντιμέτωπος με κάτι “έξω από τα νερά σου”, με κάτι που εκ πρώτης όψεως σε τρομάζει.

Ξαφνικά ανοίγει η μπαλκονόπορτα και εμφανίζεται η εγγονή σου, χαμογελάει και κάθεται δίπλα σου. Ήξερε πως θα σε βρει εκεί. Πάντα είσαι εκεί, απορροφημένη στις σκέψεις σου, αφοσιωμένη σε μία βαθύτερη καταγραφή της καθημερινότητας…ή της κανονικότητας. Γιατί υπήρξε μία περίοδος που σου το απαγόρευσαν. Στέρησαν την ελευθερία της κυκλοφορίας, της αναπνοής, της ζωής. Σε γέμισαν με φόβο, ανασφάλεια και ματαιοδοξία για ένα αβέβαιο μέλλον. Κι εσύ εκεί, έρμαιο του απωστικού νόμου, αυτού που διώχνει μακριά τους ανθρώπους, που τους απομονώνει και τους απαγορεύει να αισθανθούν. Το αίσθημα της πληρότητας άρχισε να ξεφτίζει σε τέτοιο βαθμό που έδωσε τη θέση του στην κενότητα. Πίστεψες πως δεν θα τα καταφέρεις, κι όμως ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν συνειδητοποιείς την πρόοδο που έκανες. Τα κατάφερες! Είσαι εδώ, ελεύθερη, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή της ζωής σου.


Τελικά όλα εξαρτώνται από τη στάση που επιλέγεις να κρατήσεις απέναντι στις δύσκολες καταστάσεις που συναντάς, σε αυτές που καθορίζουν το ανθρώπινο ένστικτο και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά. Άλλωστε μη ξεχνάς, η ιστορία είναι δική σου, εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής και μπορείς να την αφηγηθείς με όποιον τρόπο επιθυμείς. Μπορείς να συνεχίσεις να είσαι ο κεντρικός ήρωας ή πολύ απλά να δώσεις τη θέση σου σε κάποιον άλλο. Να παραμείνεις ερωτευμένος με τη ζωή, εμπνέοντας τους γύρω σου με έναν μαγικό τρόπο ή να συνεχίσεις το αδιάφορο και μοναχικό μονοπάτι της “επιβίωσης”. Και ξέρεις έτσι; Η δεύτερη επιλογή είναι μονόδρομος, δύσκολα καταφέρνεις να επιστρέψεις. Φτάνεις σε μία μειωτική κατάσταση, σε έναν πνευματικό ακρωτηριασμό και καταλήγεις η σκιά του εαυτού σου. Μοιάζεις με άνθρωπο που κυκλοφορεί φορώντας παρωπίδες, αγνοώντας τα μικρά και καθημερινά θαύματα της ζωής. Κι όλα αυτά επειδή δεν τόλμησες να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, να μεταβάλλεις τον τρόπο σκέψης και δράσης, να “μεταμορφωθείς”. Η πεταλούδα τόλμησε, εσύ τι περιμένεις;»

 

The one we need to take care our body and soul

Hello there! Ελπίζω αυτό το κείμενο να σας βρίσκει έξω αυτή την φορά, σε κάποια πλατεία να πίνετε το καφεδάκι σας με λίγους φίλους τριγύρω.  Σήμερα θα μιλήσουμε για κάποια πραγματάκια που δοκίμασα μέσα στην καραντίνα (ο ελεύθερος χρόνος ήταν πολύς) και προς έκπληξη μου βελτίωσαν τόσο πολύ το πώς νιώθω το σώμα μου αλλά… Read More

The Last Dance: Το κύκνειο άσμα του “αέρινου” Michael Jordan με την φανέλα των Chicago Bulls

Εδώ και μερικές εβδομάδες προβάλλεται από την πλατφόρμα του Netflix ένα αθλητικό ντοκιμαντέρ διάρκειας 10 επεισοδίων για την τελευταία χρονιά του “αέρινου” Μάικλ Τζόρνταν με τη φανέλα των Σικάγο Μπούλς. Γράφει ο Panos Nezos Το πολύ ενδιαφέρον αυτό ντοκιμαντέρ έχει τίτλο: The Last Dance και έχει την σφραγίδα του ESPN, που αποτελεί εγγύηση στα αθλητικά… Read More

Το γήπεδο της Τούμπας από τη δημιουργία στην αναγέννηση

Το γήπεδο της Τούμπας, ή αλλιώς το Στάδιο του ΠΑΟΚ, εκεί που χτυπάει η καρδιά των φιλάθλων του στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί μια εγκατάσταση που πέρα από κοιτίδα του αθλητισμού, κρύβει ένα μέρος της νεότερης ιστορίας της πόλης. Γράφει η Έφη Μερτσανίδου Η ανέγερση του Σταδίου του ΠΑΟΚ ξεκίνησε το 1958 και ολοκληρώθηκε έναν χρόνο αργότερα…. Read More

The one with the comeback

Από πού να αρχίσω; Γεια! Εύχομαι αυτό το κείμενο να σας βρίσκει όλους καλά. What a time to be alive huh? Είναι πολύ ζόρικο για όλους μας αυτό που συμβαίνει. Γιατί είναι κάτι ξένο και ουσιαστικά είναι στέρηση της ελευθερίας μας. Θα σταθώ πάνω σε αυτό που είπα για την ελευθερία μας σε αυτό το… Read More

5 tips για τα μαλλιά σου αυτές τις μέρες που #menoumespiti

Πέντε διαφορετικά looks για τις ημέρες τις καραντίνας, γράφει η Vassiliki Nikoli! #1: Πώς να φτιάξεις τις ιδανικές μπούκλες. Τις τέλειες μπούκλες μπορείς να τις κάνεις και μόνη σου. Ας ξεκινήσουμε με την προετοιμασία. Είτε έχετε φυσικό σπάσιμο, είτε ίσια μαλλιά, δεν έχετε παρά να κάνετε τα παρακάτω βήματα: Eάν έχετε ξηρές άκρες, χρησιμοποιήστε λάδι… Read More