Πριν ένα χρόνο περίπου έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα 10 χιλιομέτρων. Δεν είναι άθλος, σίγουρα, αλλά όταν τερματίζεις έναν αριθμό χιλιομέτρων μεγαλύτερο από της προηγούμενης φοράς, νιώθεις ένα αίσθημα επιτυχίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι για χρόνια απέφευγα το τρέξιμο, παρότι πάντα είχα αγάπη για τον αθλητισμό το τρέξιμο ήταν κάτι που δεν καταλάβαινα ποτέ τι ευχαρίστηση μπορεί να προσφέρει. Μέχρι που έτρεξα για πρώτη φορά, σχεδόν από υποχρέωση έναν αγώνα πέντε χιλιομέτρων. Μετά… μετά κόλλησα το μικρόβιο, ένιωσα μέλος μια κοινότητας και φυσικά όντας ανταγωνιστικός έβαλα τον επόμενο στόχο τόσο σε χρόνο όσο και σε απόσταση.

Έτσι, ακολουθώντας αρκετούς αγώνες 5 χιλιομέτρων ήρθε και το δεκάρι στον αγώνα της Under Armour ένα χρόνο πριν. Είχα μπει για τα καλά στο παιχνίδι. Από εκεί που δεν μπορούσα να τρέξω από το Μέγαρο μέχρι τον Λευκό γιατί είχα ενοχλήσεις στα γόνατα, πριν τον φετινό αγώνα είχα τρέξει αρκετά πεντάρια και δεκάρια , έναν ημιμαραθώνιο και είχα πλέον τα μάτια μου στον κλασσικό. Όσο περισσότερο έτρεχα και δυνάμωνα τόσο οι ενοχλήσεις εξαφανίζονταν. Ο στόχος ήταν τα 21 χιλιόμετρα, αλλά λίγες μέρες πριν τον αγώνα, μια αβλεψία από την μεριά μου στο γυμναστήριο μου έκοψε τα φτερά. Ο παλιός γνωστός πόνος στα γόνατα είχε επιστρέψει.

Κρίνοντας ότι τα 21 θα είναι πολλά για ένα γόνατο που είχε μόλις δυο εβδομάδες τραυματιστεί, έστω και ελαφρά, αλλά και θέλοντας να συμμετάσχω σε αυτή την γιορτή που ξεκινάει έξω από το ONE Salonica, αποφάσισα να τρέξω το πεντάρι. Η συνέχεια στο vlog!