Θυμάμαι από μικρός το εργοστάσιο σαν ένα τόπο μυστηρίου αλλά και σαν μια επικίνδυνη γωνία της πόλης. Είτε λόγω αυτών που κατοικούσαν μέσα είτε λόγω της παλαιότητάς της κατασκευής, παρότι ήθελα να εξερευνήσω τον χώρο η πρόσβαση σε αυτόν μου απαγορευόταν. Πάντα απορούσα όμως ποίοι ήταν αυτοί που κάνανε τα γκράφιτι στις καμινάδες.

Όταν μπήκα στην αρχιτεκτονική, από τα πρώτα έτη κιόλας είδα πως υπήρχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον που εξωτερικευόταν με διπλωματικές εργασίες, για την επαναχρησιμοποίηση του κτηρίου αλλά και της έκτασης. Η αλήθεια είναι πως θα ήταν ιδανικό μέρος για ένα μικρό πάρκο και ένα κέντρο πολιτισμού. Ίσως θα μπορούσε να ενωθεί και με την νέα παραλία, το Mέγαρο Mουσικής και τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Ποσειδωνίου και να υπάρξει μια κοινή ανάπλαση του χώρου.

Φέτος, αφού τελείωσα πλέον και την σχολή και έχοντας λίγες περισσότερες γνώσεις και ενδιαφέρον για το κτήριο, αποφάσισα να επιχειρήσω να τρυπώσω στον χώρο του, να τον αποτυπώσω και να μοιραστώ με όποιον ενδιαφέρεται τις εικόνες από το εργοστάσιο του Βιταλιάνο Ποζέλι.

Ίσως εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι η επικινδυνότητα του χώρου είναι πολύ μεγάλη, καθώς τα μηχανήματα που διέσχιζαν τους ορόφους πλέον δεν υπάρχουν έχουν μείνει μόνο οι τρύπες στις πλάκες. Επίσης υπάρχουν και άλλες μικρότερες  τρύπες που είναι καλυμμένες με σάπιες σανίδες, σπασμένα τζάμια υπάρχουν παντού στο πάτωμα και οι μεταλλικές κουπαστές έχουν σκουριάσει τελείως. Παγίδες παντού. Μπορεί ο χρόνος να αφήνει όμορφες και νοσταλγικές υφές στα υλικά αλλά τα φθείρει και τα καταστρέφει.

Κάνοντας ίσως μια λανθασμένη επιλογή για την ασφάλειά μας, ανεβήκαμε από το κλιμακοστάσιο μέχρι την οροφή. Μας γοήτευε η ιδέα της θέας νομίζω. Κάπου εδώ παρατηρώντας την σκάλα και τα μπετονένια στατικά στοιχεία  μου γεννήθηκε μια μεγάλη απορία για το κτήριο, αφού είναι εκλεκτιστικό και χρονολογείται το 1989 πως γίνεται να έχει στατικά στοιχεία από μπετόν;

Όμως, μακρηγόρησα και παρότι μου αρέσει να γράφω ιστορίες, τις λέω καλύτερα με το βίντεο, οπότε η συνέχεια σε αυτό! Τέλος αν σας αρέσουν  φιλμάκια τέτοιου είδους, με θεματολογία που ορίζεται μόνο ως ‘ότι τραβάει το μάτι μου’ από αρχιτεκτονική μέχρι σπορ και αποδράσεις, μην διστάσετε να πατήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο και να με βρείτε στο YouTube :  

Πριν ένα χρόνο περίπου έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα 10 χιλιομέτρων. Δεν είναι άθλος, σίγουρα, αλλά όταν τερματίζεις έναν αριθμό χιλιομέτρων μεγαλύτερο από της προηγούμενης φοράς, νιώθεις ένα αίσθημα επιτυχίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι για χρόνια απέφευγα το τρέξιμο, παρότι πάντα είχα αγάπη για τον αθλητισμό το τρέξιμο ήταν κάτι που δεν καταλάβαινα ποτέ τι ευχαρίστηση μπορεί να προσφέρει. Μέχρι που έτρεξα για πρώτη φορά, σχεδόν από υποχρέωση έναν αγώνα πέντε χιλιομέτρων. Μετά… μετά κόλλησα το μικρόβιο, ένιωσα μέλος μια κοινότητας και φυσικά όντας ανταγωνιστικός έβαλα τον επόμενο στόχο τόσο σε χρόνο όσο και σε απόσταση.

Έτσι, ακολουθώντας αρκετούς αγώνες 5 χιλιομέτρων ήρθε και το δεκάρι στον αγώνα της Under Armour ένα χρόνο πριν. Είχα μπει για τα καλά στο παιχνίδι. Από εκεί που δεν μπορούσα να τρέξω από το Μέγαρο μέχρι τον Λευκό γιατί είχα ενοχλήσεις στα γόνατα, πριν τον φετινό αγώνα είχα τρέξει αρκετά πεντάρια και δεκάρια , έναν ημιμαραθώνιο και είχα πλέον τα μάτια μου στον κλασσικό. Όσο περισσότερο έτρεχα και δυνάμωνα τόσο οι ενοχλήσεις εξαφανίζονταν. Ο στόχος ήταν τα 21 χιλιόμετρα, αλλά λίγες μέρες πριν τον αγώνα, μια αβλεψία από την μεριά μου στο γυμναστήριο μου έκοψε τα φτερά. Ο παλιός γνωστός πόνος στα γόνατα είχε επιστρέψει.

Κρίνοντας ότι τα 21 θα είναι πολλά για ένα γόνατο που είχε μόλις δυο εβδομάδες τραυματιστεί, έστω και ελαφρά, αλλά και θέλοντας να συμμετάσχω σε αυτή την γιορτή που ξεκινάει έξω από το ONE Salonica, αποφάσισα να τρέξω το πεντάρι. Η συνέχεια στο vlog!

Την προηγούμενη εβδομάδα, ήταν η μέρα της γυναίκας και επειδή τις σκέψεις μου τις διατυπώνω πάντα με ένα μικρό φιλμάκι, αποφάσισα να πάρω την κάμερα και να πω την ιστορία, πως μια κοπέλα με κερδίζει με ευκολία, σε έναν θεωρητικά τομέα που λόγω φύλου υπερτερώ. Έτσι βρήκα την φίλη μου Δανάη που αγαπάει το crossfit πολύ και κάναμε ένα μικρό challenge πέντε ασκήσεων. Παρότι εγώ κουράστηκα τουλάχιστον υπέρμετρα, περάσαμε ωραία και γελάσαμε πολύ.

Θα μου πεις όμως, Ανδρέα άργησε να ανέβει, πέρασε η γιορτή της γυναίκας. Έχεις δίκαιο, αλλά αυτό ήταν μόνο η αφορμή. Δεν μετράει η ημερομηνία, γιορτάζουμε και τα δυο φύλα κάθε μέρα, αλλά και κάθε μέρα γιορτάζουμε ότι μας ωθεί να γίνουμε πιο δυνατοί και μας βελτιώνει. Τα υπόλοιπα στο βίντεο και μην ξεχνάτε αν σας αρέσουν τέτοιου είδους ιστορίες πατήστε τον σύνδεσμο : https://goo.gl/11AWh0 για να συνδεθούμε στο YouTube!

Άλλος ένας τελικός και δεν θα μπορούσα να λείπω. Ήταν πολλοί βλέπεις τα τελευταία χρόνια και παρότι τίτλο δεν έχουμε δει πολύ καιρό συνεχίζουμε να πηγαίνουμε. Γιατί για εμάς το γήπεδο είναι γιορτή και χαρά. Μου αρέσει το άθλημα και παρότι δεν πρόλαβα τον Γκάλη ξέρω τι έχει προσφέρει η ομάδα αυτή στον αθλητισμό της χώρας. Παρόλα αυτά αναγνωρίζω και τους συνεχιστές, τον Διαμαντίδη και τα άλλα χρυσά παιδιά που γκρέμισαν την Dream Team και παρότι δεν φορούσαν τα κιτρινόμαυρα εκπροσώπησαν την χώρα τίμια.

Ξεφεύγω όμως. Σάββατο μεσημέρι, γιορτή έξω από το γήπεδο και πάω πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σε ένα γήπεδο που και οι δύο ομάδες έχουν φιλάθλους. Έντονη αστυνομική παρουσία αλλά κατά τα άλλα, το σκηνικό παρόμοιο με τα άλλα παιχνίδια, καντίνες, οπαδοί και κιτρινόμαυρα παντού. Χαιρετώ μερικούς γνωστούς που είναι από έξω και δεν ήταν αρκετά τυχεροί να βρουν το μαγικό χαρτάκι μπαίνω στο Αλεξάνδρειο.

Μια ώρα πριν και το πάρτι έχει ήδη αρχίσει. Όμως, παρότι μου αρέσει να γράφω ιστορίες λέω καλύτερο με το βίντεο, οπότε η συνέχεια σε αυτό! Τέλος αν σας αρέσουν τα φιλμάκια τέτοιου είδους, με θεματολογία που ορίζεται μόνο ως ‘ότι τραβάει το μάτι μου’ μην διστάσετε να πατήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο και να με βρείτε στο YouTube :  https://goo.gl/11AWh0

Κυριακή βράδυ, μετά από ένα σαββατοκύριακο διάβασμα, είχε έρθει η ώρα να ξεσκάσω. Βγήκα με την κάμερα παρέα και ακολούθησα τους rider της owl σε μια βόλτα στην πόλη. Καβαλάω το δανεικό ποδήλατο, γιατί το δικό μου το κλέψανε βλέπεις, και ακολουθώ μια ιδιόρρυθμη παρέα σε στενά και σε πλατείες στην πόλη με τα κίτρινα φώτα. Ο χαρακτηρισμός ιδιόρρυθμη όμως πρέπει να διευκρινιστεί, ήταν μια από τις σπάνιες φορές που αναβάτες διαφορετικών αθλημάτων βρέθηκαν μαζί σε κοινή παρέα, να βολτάρουν στην πόλη.

Ξεκινάμε χαλαρά με μια σακούλα μπύρες από το βαρδάρη προς την Αγία Σοφία. Εκεί έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά και όμορφα σκαλιά για άραγμα. Στο δρόμο περνάμε μέσα από το άδειο καπάνι, στο οποίο μόλις ανοίγουν τα φώτα. Το πλακόστρωτο, τα κλειστά ρολά και οι παρατημένοι πάγκοι πλέκουν ένα σκηνικό με έντονη υφή, ειλικρινή προς την πρωινή χρήση της περιοχής.  Νυχτώνει γρήγορα αυτήν την εποχή και η απογευματινή μας βόλτα, μόλις μετατράπηκε σε βραδινή. Περνάμε την Αριστοτέλους, που ο κόσμος παρά την μικρή μου αρχική φοβία ότι θα δυσανασχετήσει όταν ένα τσούρμο ποδήλατα και πατίνια περάσει δίπλα του,  δείχνει να απολαμβάνει την παρέα και τα κόλπα της σε κράσπεδα και παγκάκια. Ειδικά τα μικρά παιδιά φαίνονται μαγεμένα.

Πρώτη στάση στην Εκκλησία. Διάφοροι γνωστοί είναι ήδη εκεί και η παρέα μεγαλώνει. Η σακούλα αδειάζει και εμείς κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι. Περνάμε ανάμεσα από τις πρώην αποθήκες και φτάνουμε στο γερανό. Ο κόσμος στην περιοχή ήταν αρκετός, καθώς όταν ο καιρός είναι καλός αποτελεί ένα στέκι όλων των ηλικιών. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας τραβάει σε μέρη που θυμίζουν μια άλλη εποχή, σε μέρη που κάποτε είχαν άλλη χρήση και η χροιά αυτής, είναι έντονα ζωγραφισμένη παντού.

Αφού καθίσαμε αρκετά και εδώ,αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Το μέρος γνωστό και οι πιο πεινασμένοι έχουν φτάσει πριν καν εγώ με τον Πάνο φτάσουμε ακολουθώντας με τα πόδια καθώς είχε πρόσφατα σπάσει το χέρι του. Η Βαλαωρίτου ζωντανή αυτή την ώρα, λίγο πριν ανοίξουν τα μαγαζιά. Δεν ξέρω πραγματικά, αυτά τα φώτα, με την πορτοκαλοκίτρινη υφή αν μου αρέσουν η όχι. Από την μια καταστρέφουν κάθε φωτογραφία οπότε με ενοχλούν, από την άλλη δίνουν μια τόσο χαρακτηριστική εικόνα στην πόλη, κάπως ωμή και βρώμικη αλλά παρόλα αυτά σαγηνευτική και αυθεντική.

Τελευταίος σταθμός τα κάστρα, τα ποδήλατα και τα πατίνια φορτώνονται στο βανάκι και ξεκινάμε για το μέρος με την καλύτερη θέα. Επειδή όμως το γράψιμο μου αρέσει εξίσου με το βίντεο, νομίζω ότι μακρηγόρησα ήδη. Την συνέχεια αλλά και την οπτικοποίηση όλων των παραπάνω, θα την βρείτε στο ΥouTube. Ακόμη θυμηθείτε αν σας άρεσε το βίντεο και θέλετε να δείτε άλλου τέτοιου είδους μικρές ταινίες με θεματολογία που ορίζεται μόνο ως “ότι τραβήξει την προσοχή μου” από αρχιτεκτονική, ταξίδια, βουνά μέχρι μαγειρική και επιδείξεις μόδας, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο YouTube : https://goo.gl/11AWh0

Η Ελλάδα σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι δεν είναι μόνο όμορφες παραλίες, αλλά έχει και πολύ όμορφα βουνά που προσφέρουν μαγικές χειμωνιάτικες εικόνες! Το ακόλουθο βίντεο και οι φωτογραφίες είναι από το προηγούμενο Σάββατο στο βουνό και την πρώτη φορά που ανέβηκα στο Φαλακρό, ένα πολύ ιδιαίτερο βουνό που παρότι δεν έχει ούτε ένα δέντρο στις πλαγιές του, προσφέρει τις πιο σαγηνευτικές θεάσεις που μπορούν να ικανοποιήσουν το μάτι και του πιο απαιτητικού ταξιδευτή.

Κατακόρυφοι γκρεμοί, άγρια βράχια, ένας κρατήρας ηφαιστείου αλλά και πανοραμική θέα στα γύρω βουνά συνθέτουν ένα μοναδικό οπτικό αποτέλεσμα. Επίσης αξίζει να αναφέρω ότι όλα αυτά είναι προσβάσιμα και στον απλό, μη χιονοδρόμο, ταξιδιώτη, καθώς στην κορυφή του βουνού υπάρχει σαλέ με μπαλκόνι στην θέα.

Το Φαλακρό βρίσκεται κοντά στην Καβάλα και είναι μόλις δύο ώρες από την Θεσσαλονίκη. Αντίθετα με τα άλλα βουνά στην ίδια απόσταση είναι σχετικά φθηνότερο και έχει λιγότερη επισκεψιμότητα γεγονός πολύ θετικό για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ καθώς οι ουρές στα λιφτ είναι μικρότερες από οπουδήποτε αλλού έχω πάει Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα!

Αν απολαύσατε το βίντεο και θέλετε να δείτε κι άλλου τέτοιου είδους μικρές ταινίες μπορείτε να πατήσετε τον σύνδεσμο και να με ακολουθήσετε στο YouTube: https://goo.gl/11AWh0

Σε μια πόλη χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα πολλές φορές, παραδομένη στον χιονιά αποφασίσαμε να αφήσουμε τα προβλήματά μας και χωρίς μπάνιο να βγούμε να διασκεδάσουμε. Νομίζω ότι θα σας αρέσει το βίντεο αφού όταν το τραβούσαμε νοιώθαμε σαν παιδιά στα πρώτα Χριστούγεννα τους. Εξάλλου ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τόσο πολύ χιόνι στη Θεσσαλονίκη. Μακάρι να μπορέσουμε να σας μεταφέρουμε το 1/10 της χαράς και του ενθουσιασμού μας.