Άλλος ένας τελικός και δεν θα μπορούσα να λείπω. Ήταν πολλοί βλέπεις τα τελευταία χρόνια και παρότι τίτλο δεν έχουμε δει πολύ καιρό συνεχίζουμε να πηγαίνουμε. Γιατί για εμάς το γήπεδο είναι γιορτή και χαρά. Μου αρέσει το άθλημα και παρότι δεν πρόλαβα τον Γκάλη ξέρω τι έχει προσφέρει η ομάδα αυτή στον αθλητισμό της χώρας. Παρόλα αυτά αναγνωρίζω και τους συνεχιστές, τον Διαμαντίδη και τα άλλα χρυσά παιδιά που γκρέμισαν την Dream Team και παρότι δεν φορούσαν τα κιτρινόμαυρα εκπροσώπησαν την χώρα τίμια.

Ξεφεύγω όμως. Σάββατο μεσημέρι, γιορτή έξω από το γήπεδο και πάω πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σε ένα γήπεδο που και οι δύο ομάδες έχουν φιλάθλους. Έντονη αστυνομική παρουσία αλλά κατά τα άλλα, το σκηνικό παρόμοιο με τα άλλα παιχνίδια, καντίνες, οπαδοί και κιτρινόμαυρα παντού. Χαιρετώ μερικούς γνωστούς που είναι από έξω και δεν ήταν αρκετά τυχεροί να βρουν το μαγικό χαρτάκι μπαίνω στο Αλεξάνδρειο.

Μια ώρα πριν και το πάρτι έχει ήδη αρχίσει. Όμως, παρότι μου αρέσει να γράφω ιστορίες λέω καλύτερο με το βίντεο, οπότε η συνέχεια σε αυτό! Τέλος αν σας αρέσουν τα φιλμάκια τέτοιου είδους, με θεματολογία που ορίζεται μόνο ως ‘ότι τραβάει το μάτι μου’ μην διστάσετε να πατήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο και να με βρείτε στο YouTube :  https://goo.gl/11AWh0