Hello there! Been a while, right? Εξεταστική, άγχος, πιεσμένος χρόνος και δεν συμμαζεύεται, για ακόμα μια φορά. Ξέρω, σας παράτησα μοναχούς στην πιο – ωχ ναι, τώρα γράφει και ο Χρήστος. Κακό. Αν και, εδώ που τα λέμε, ακόμα χειρότερο είναι το να μην έχεις τσεκάρει καν τα κείμενα του. Αφού λοιπόν τα διαβάσεις και αυτά, έχεις το ελεύθερο να συνεχίσεις στην δική μου πρόταση για αυτήν την εβδομάδα.
Μιας και όλοι μας διανύσαμε σχετικά πρόσφατα αυτήν την δύσκολη περίοδο (όπου “πρόσφατα”, insert “1 μήνας και βάλε”), θεώρησα πως είναι σωστό να πιάσουμε ένα σχετικό συναίσθημα: τον τρόμο. Η ταινία που θα σχολιάσουμε σήμερα έκανε θραύση το προηγούμενο – πλέον – έτος και αξίζει αναμφισβήτητα την προσοχή σας: Get Out!
To “Get Out” είναι ένα έργο τρόμου, γυρισμένο από τον Jordan Peele (σημειωτέον, πρόκειται για την πρώτη του ταινία) και κάθε άλλο παρά αποτυχημένο μπορεί να χαρακτηριστεί: 4 υποψηφιότητες για τα φετινά Όσκαρ (Best Director, Best Actor, Best Original Screenplay, Best Picture), εκ των οποίων απέσπασε το ένα (Best Original Screenplay) και ένα box office ύψους 254 εκατομμυρίων (έναντι των 4,5 του budget). Για πάμε όμως να δούμε έναν από τους βασικούς λόγους αυτής της επιτυχίας: την υπόθεση.
Όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά για τον Chris (Daniel Kaluuya): είναι νέος, η δουλειά του ως φωτογράφος πάει καλά, και έχει βρει τον έρωτα στο πρόσωπο της κοπέλας του, Rose (Allison Williams). Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα να γνωρίσει τους γονείς της, φοβάται πως το γεγονός ότι είναι Αφροαμερικάνος θα τους επηρεάσει αρνητικά. Και, εν μέρει, οι φόβοι του αρχίζουν σιγά-σιγά να δικαιώνονται: αν και, στην επιφάνεια, όλα δείχνουν φυσιολογικά στο εξοχικό σπίτι της οικογένειας της Rose (Catherine Keener και Bradley Whitford), σιγά-σιγά ο Chris αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά. Μονάχα που δεν έχει ιδέα πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτό το κάτι… ή πόσο επικίνδυνο είναι.
Είχα την ευκαιρία να δω αυτό το έργο στο σινεμά… ΚΑΙ ΑΞΙΖΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ. Πρόκειται για ένα έργο που δεν θα σας τρομάξει τόσο: τα jumpscare δεν είναι τόσο συχνά, ενώ το gore υπάρχει μόνο όταν είναι απαραίτητο. Αυτό που έκανε τη διαφορά για εμένα ήταν η ανατριχίλα που με κυρίεψε μόλις τα πράγματα άρχισαν να “στραβώνουν”. Αντί να πετάγομαι ανά διαστήματα από την καρέκλα μου, ίσα-ίσα για να βγω από τη νάρκη μιας κλισέ, βαρετής υπόθεσης, ήμουν καθηλωμένος στην θέση μου και πάλευα να κατευνάσω την ολοένα και αυξανόμενη ανησυχία μου, η οποία παρέμεινε στα ύψη μέχρι το τέλος. Πρόκειται για ένα συναίσθημα το οποίο σπανίζει από τα σύγχρονα έργα τρόμου, τα οποία συνήθως ποντάρουν σε δοκιμασμένες συνταγές και υπερβολικό splatter.
Άλλο ένα μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ταινίας είναι το κωμικό της στοιχείο: μονάχα εκεί που χρειάζεται και χωρίς καμία υπερβολή, εμφανίζονται κωμικές ατάκες και στιγμιότυπα – κυρίως από έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, αλλά ας μην προτρέχουμε – που αποφορτίζουν την ένταση και μας χαλαρώνουν από την αγωνία της ταινίας.
Φυσικά, κύριος παράγοντας όλων των παραπάνω είναι η εξαιρετική σκηνοθεσία και το ευρηματικό σενάριο: χωρίς υπερβολές και περιττές “σάλτσες”, περνάνε ένα ισχυρό αντιρατσιστικό μήνυμα σε μια χώρα που αποδεικνύει μέρα με τη μέρα πόσο το χρειάζεται. H δράση είναι και αυτή παρούσα, συμβάλλοντας στο αίσθημα ανησυχίας που αναφέραμε και ενισχύοντας τη δυναμική των χαρακτήρων. Τέλος, αν υπάρχει κάτι άλλο που αξίζει να σχολιαστεί, αυτό είναι η αισθητική ομορφιά της ταινίας: βρήκα τη φωτογραφία και τα χρώματα ιδιαίτερα γοητευτικά, αν και μάλλον αυτό είναι περισσότερο προσωπική γνώμη. Τα μεγάλα, εξοχικά σπίτια πάντα με γοήτευαν, κυρίως γιατί δεν μένω σε ένα από αυτά (παύση για θρήνο, συνεχίζουμε).
Ολοκληρώνοντας, το Get Out είναι μια από τις ταινίες τις περασμένης χρονιάς που αξίζει οπωσδήποτε να τσεκάρεις. Ειδικά αν έχεις όρεξη για ένα παλιό, καλό, ανατριχιαστικό thriller. Enjoy!
Πηγές: wikipedia.com, giphy.com, thecrimson.com, straightfromamovie.com, time.com
