Ο τελικός της Μαδρίτης αποτελεί πλέον παρελθόν, με τη Λίβερπουλ να κατακτά με σκορ 2-0 το βαρύτιμο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Τότεναμ και να κερδίζει ως παρακαταθήκη το έκτο αστέρι, που θα έρθει να πλαισιώσει τα υπόλοιπα πέντε.
Ο «αγγλικός εμφύλιος» που έλαβε χώρα στο Μετροπολιτάνο ήταν ένα ομολογουμένως κακό θεαματικά παιχνίδι, με το άγχος να είναι κάτι παραπάνω από εμφανές στις κινήσεις των περισσότερων εκ των ποδοσφαιριστών. Αρκετά αβίαστα λάθη εκατέρωθεν, ολοκληρωτική τακτική προσήλωση στο πλάνο αμφότερων των προπονητών, ένα αμφισβητούμενο πέναλτι μόλις στα πρώτα δευτερόλεπτα της «συνάντησης», συνετέλεσαν στον τελικό που πιθανότατα θα ξεχαστεί γρηγορότερα από όλους όσους έχουμε παρακολουθήσει.
Με πέντε συνεχόμενους χαμένους τελικούς να «βαραίνουν τις πλάτες» του, ο Κλοπ επιχείρησε με ένα πιο ορθολογικό τρόπο να προσεγγίσει μια αναμέτρηση από την οποία αν δεν έβγαινε νικητής, γνώριζε πως θα αντιμετώπιζε προβλήματα όσον αφορά το μέλλον του στο σύλλογο, αλλά και ως προπονητής γενικότερα. Εξασφαλίζοντας από νωρίς το προβάδισμα περιορίστηκε σε μια διαχείριση του αποτελέσματος, με μέτρια δημιουργία και ιδιαίτερη προσοχή στα μετόπισθεν. Ένα πλάνο που το είδαμε φέτος ουκ ολίγες φορές να αποδίδει, αλλά και να αποδεικνύεται μοιραίο αντίστοιχα. Στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της καριέρας του ωστόσο, η τακτική απέδωσε περιορίζοντας μια Τότεναμ με όχι και ιδιαίτερες επιθετικές αρετές, σε μια ανούσια κατοχή.
E ρε και να ‘χαμε, το Μπάρτσα-Άγιαξ λέει να ‘χαμε…
Να βλέπαμε μια αναμέτρηση με φάσεις, με ρυθμό, με … Πολλοί είναι αυτοί που σκέφτηκαν μετά τη λήξη του ματς στη Μαδρίτη, πως αν ο τελικός είχε γίνει εν τέλει ανάμεσα σε Άγιαξ και Μπαρτσελόνα θα είχαν απολαύσει ένα ποδοσφαιρικό υπερθέαμα. Δύο ομάδες εκ φύσεως επιθετικές που είναι στο DNA τους να «χαρίζουν» γκολ, φάσεις και γενικότερα να σε γεμίζουν με υψηλές προσδοκίες όσον αφορά το θέαμα που πρόκειται να παρακολουθήσεις. Ήμουν και εγώ χθες (1/6) ένας από αυτούς που αρκετά συχνά ανοιγόκλεινα τα βλέφαρά μου μη μπορώντας να αποδεχτώ αυτό το… «κακό ποδόσφαιρο». Αν καθίσουμε να αναλογιστούμε όμως το ποιο ακριβώς ήταν το διακύβευμα, ίσως μπορέσουμε να δώσουμε και μια τελείως διαφορετική ερμηνεία στα πράγματα.
Θυσίες, κόπος, ιδρώτας, επιμονή και υπομονή ενός ολόκληρου έτους βαραίνουν ξαφνικά τα πόδια σου για 90 λεπτά. Η μεγάλη επιθυμία για τον Κλοπ να αποβάλλει τον τίτλο του «λούζερ» από πάνω του. Ο μεγάλος φόβος να μην δει ξανά την ομάδα του να αποτυγχάνει όπως έγινε πέρυσι κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπως έχει συμβεί και άλλες φορές στο παρελθόν. Όπως μπορεί να πει κανείς πως έγινε και φέτος, βλέποντας τη Μάντσεστερ Σίτι να του παίρνει το πρωτάθλημα ενώ είχε μια διαφορά ασφαλείας (+7) από τον φετινό μόνιμο διώκτη του. Το έπος του Άνφιλντ κόντρα στην Μπαρτσελόνα ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, όπου αναμφίβολα στο μυαλό όλων των «ρεντς» δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από τη νίκη.
Απεναντίας βέβαια η φιλοδοξία , η «δίψα» για διάκριση και μόνο η ιδέα της κατάκτησης του πρώτου Τσάμπιονς Λιγκ για το σύλλογο ήταν παραπάνω από έκδηλη και στο «στρατόπεδο» της Τότεναμ. Ένας διακαής πόθος που θα μπορούσαμε να πούμε πως λειτούργησε εν μέρει αφοπλιστικά και για το σύνολο του Ποκετίνο, ο οποίος έβλεπε τους παίκτες του να δείχνουν ανήμποροι να δημιουργήσουν ευκαιρίες για να φτάσουν στην ισοφάριση. Γνώριζαν και οι «λονδρέζοι» από την πλευρά τους πως παρά το γεγονός πως ήταν το αουτσάιντερ, είχαν και αυτοί τις πιθανότητές τους. Το απέδειξαν άλλωστε περίτρανα στο Άμστερνταμ!
Αναλύοντάς το αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν πρόκειται για έναν απλό τελικό, αλλά για το πόσα βράδια θα έκανε να κοιμηθεί δίχως εφιάλτες ο Κλοπ σε περίπτωση που τον έχανε… Τι πίεση και τι κρίτικη θα είχε ασκηθεί σε μια ομάδα όπως η Λίβερπουλ, που ενώ δείχνει κάθε φορά να έχει τα φόντα και τις προοπτικές να πετύχει, για ακόμα μια φορά δεν θα τα καταφέρνε να φέρει τίτλο στο λιμάνι. Θα συνέχιζε άραγε ο Γερμανός να βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας? Αυτά και άλλα πολλά… Παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι δεν είδαμε τελικό αντάξιο των προσδοκιών μας, ας κρατήσουμε όμως τα θετικά. Στα οποία συγκαταλέγονται η περιπέτεια, το ταξίδι στη Μαδρίτη, ένας αγώνας που έγινε με τους οπαδούς των δύο ομάδων να πίνουν μπίρες παρέα και να κάνουν όλους εμάς να υποκλινόμαστε στον ποδοσφαιρικό πολιτισμό τους. Σαφώς και για τους φίλους των «ρεντς» το 6ο αστέρι…!
Eπιμέλεια: ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
