Το έκανε και πάλι και πάει τελικό…
Το έκανε ξανά σε ένα γεμάτο γήπεδο, που «έσφυζε» από ελπίδα και λαχτάρα ανατροπής.
Το έκανε όπως πολλάκις έχει αποδείξει πως μπορεί. Αυτή τη φορά κόντρα σε ΟΛΑ τα προγνωστικά!
Δεν είναι μόνο η ανατροπή του αποτελέσματος. Του 3-0 του πρώτου αγώνα στο Κάμπ Νου, που έγινε 4 και 5 με τις ελλείψεις των βασικών της σκόρερ…
Είναι η συγκίνηση, η ατμόσφαιρα και αυτό το γήπεδο που δε σταματά να «τρίζει»…
Είναι ότι τα τέσσερα τέρματα που σημειώθηκαν στο Άνφιλντ, ήρθαν κόντρα στη Μπαρτσελόνα του Μέσι και του Σουάρεζ.
Η Λίβερπουλ κατόρθωσε το ακατόρθωτο και βρίσκεται στον τελικό. Χωρίς Σαλάχ, χωρίς Κεϊτά, χωρίς Φιρμίνο. Έχοντας δει μόλις χθες τη Μάντσεστερ Σίτι να είναι πλέον μια ανάσα από το πολυπόθητο πρωτάθλημα που διακαώς επιζητά. Δε πτοήθηκε από τίποτα!
Ήταν ομολογουμένως η ομάδα που απέδωσε καλύτερο ποδόσφαιρο από τους Καταλανούς και στα δύο παιχνίδια του ημιτελικού. Είχε τις ευκαιρίες της στο πρώτο ματς, δεν τις αξιοποίησε… Μάλλον ήταν γραφτό όμως να γίνει έτσι. Απροσδόκητα…
Όπως στην Κωνσταντινούπολη το 2005, όπως στο 2016 στο ίδιο γήπεδο με τη Ντόρτμουντ.
Γι’ αυτό την αγαπάμε άλλωστε. Γιατί εκεί που δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει, σου αποδεικνύει περίτρανα πως αυταπατάσαι με τον πιο γλυκό τρόπο. Άλλωστε at the end of a storm there’s a golden sky…!
Γεγόνος είναι πως αυτή είναι μέρα γιορτής για το σύλλογο και αυτή η ημερομηνία συγκαταλέγεται πλέον στις επικότερες βραδιές της ομάδας, αλλά και ολόκληρου του ποδοσφαίρου.
Δεν ήταν η μόνη που γιόρτασε απόψε. Πρόσθεσε ακόμα έναν καλό λόγο που στις 7 του Μάη κάθε χρόνο, οφείλω να νιώθω χαρούμενος για πολλές και διαφορετικές αναμνήσεις…