Παρέμβαση του απερχόμενου υπευθύνου ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης, Χαδούλη Ρίζου-Θεόδωρου, με αφορμή τις εσωκομματικές διαδικασίες της οργάνωσης:
Ο δημοσκοπικός (και καμιά φορά δημοκοπικός) αέρας που φουσκώνει προς ώρας τα πανιά της Νέας Δημοκρατίας, αναπόφευκτα παίρνει στο διάβα του και τους ανήσυχους ψίθυρους κάποιων λίγων ρομαντικών μούτσων που πλέον φοβούνται πως το καράβι παίρνει λάθος ρότα. Αργά ή γρήγορα όμως, ο αέρας θα κοπάσει. Μέχρι τότε η Νέα Δημοκρατία κατά πάσα πιθανότητα θα έχει έρθει στα πράγματα. Αλλά και οι ψίθυροι της αμφιβολίας θα έχουν γίνει φωνές σύγχυσης και απόγνωσης. Το καράβι θα δίνει μάχες αλλά χωρίς ελπίδα, χωρίς μπούσουλα, χωρίς προορισμό. Κι όταν δουν κι αποειδούν κάποιοι καπετάνιοι που ως τότε χάραζαν τεθλασμένες γραμμές στα σκοτεινά νερά της αλαζονείας, θα το εγκαταλείψουν τρομαγμένοι. Όπως κάναν ανέκαθεν οι (ευκαιριακοί) καπετάνιοι. Και το καράβι ακυβέρνητο καρυδότσουφλο θα βολοδέρνει, μέχρι να το φέρουν και πάλι σε νερά προσήνεμα, οι μούτσοι που κανένας δεν είχε πάρει στα σοβαρά εξ’ αρχής. Μούτσος κι εγώ, από εκείνους που βαρέθηκαν να ψιθυρίζουν αποφάσισα να πιάσω το μολύβι μου και να γράψω. Για να μην έχει κανένας καπετάνιος τη δικαιολογία ότι δεν ήξερε. Και για να μην το ‘χω βάρος στη συνείδησή μου πως δε μίλησα όταν όφειλα.
Στα λόγια, η εσωκομματική νεοφιλελέ νομενκλατούρα που αποφασίζει, αντιτίθεται στην κομματικοποίηση στα πανεπιστήμια. Στην πράξη, με γραπτή εγκύκλιο του Γραμματέα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ, υποχρέωνε μέχρι χθες τους φοιτητές που επιθυμούν να γραφτούν στη φοιτητική-συνδικαλιστική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης να περάσουν από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Για την οικονομία του συλλογισμού μου, προσπερνάω την (πρόδηλη και για τον πιο αδαή) υποκρισία. Προσπερνάω και το γεγονός ότι αυτοί που τώρα μας υποχρεώνουν με τις εγκυκλίους που υπαγορεύουν, να δώσουμε το παρόν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, αναζητούσαν μέχρι πρόσφατα «συμμαχίες» δεξιά και αριστερά. Προσπερνάω ακόμα και το γεγονός πως οι χιλιάδες φοιτητές που αναδεικνύουν τριάντα χρόνια τώρα πρώτη τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ανεξάρτητα από το πολιτικό συγκείμενο, δε θα ψηφίσουν απαραίτητα Νέα Δημοκρατία. Το χειρότερο όλων, είναι πως ο τρόπος που αντιμετωπίζουν κάποιοι την περίπτωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, είναι ενδεχομένως ενδεικτικός του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται το συνδικαλισμό εν γένει. Αποστειρωμένο, πλήρως ελεγχόμενο από το κόμμα, σχεδόν οργουελικό. Όπως ακριβώς δηλαδή αντιλαμβάνεται το συνδικαλισμό και το κομμουνιστικό κόμμα. Και ρωτάω, εγώ ο αφελής. Νοείται φιλελεύθερη παράταξη να αξιώνει οι συνδικαλιστές της να δίνουν κομματικά διαπιστευτήρια; Κι αν ναι, τότε ποια είναι η διαφορά μιας φιλελεύθερης παράταξης από μια κλειστή λέσχη για λίγους;
Μιλάνε σήμερα για πολιτική επιμόρφωση στελεχών. Εν τούτοις αναρωτιέμαι αν η πολιτική επιμόρφωση των στελεχών που διακηρύττουν αποτελεί συνειδητή στρατηγική επιλογή ή άλλη μια επικοινωνιακή φανφάρα. Ως ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης μιλούσαμε για τη σημασία της πολιτική επιμόρφωσης πριν γίνει μόδα και κάναμε την πολιτική επιμόρφωση πράξη πριν γίνει νόρμα. Αποκορύφωμα μιας σειράς πρωτοβουλιών που πήραμε διαχρονικά, ήταν να αποταθούμε πέρυσι στο Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ζητώντας αρωγή για να στήσουμε μία πρότυπη πειραματική βιβλιοθήκη στα γραφεία της οργάνωσης. Ανοιχτή για τους φίλους και τα μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η μόνη μας συγκομιδή ήταν μία επιστολή σε απάντηση της δικής μας. Μια επιστολή γεμάτη αβρότητες και υποσχέσεις. Τίποτα παραπάνω. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να επικοινωνήσω έκτοτε με τον κύριο Δασκαλάκη που διηύθυνε το Ινστιτούτο, για τα διαδικαστικά της συνεργασίας μας, αισθάνθηκα πως γίνομαι ενοχλητικός. Σε μία από τις τελευταίες μας τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, με είχε διαβεβαιώσει πως τα πρώτα βιβλία είχαν ήδη βρει το δρόμο τους για τη Θεσσαλονίκη. Φυσικά, δεν παραλάβαμε ποτέ τίποτα. Για άλλη μια φορά βρίσκαμε κλειστές πόρτες. Και ρωτάω. Νοείται παράταξη να ζητάει τους νέους στο πλευρό της μόνο για τις οργανωτικές της ανάγκες αλλά στη μάχη των ιδεών να τους αφήνει ξεκρέμαστους; Τόσο αναλώσιμους, τόσο κορόιδα μας θεωρούν;
Μιλάνε κάποιοι για «επανίδρυση» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΟΝΝΕΔ. Με τον ίδιο στόμφο και με την ίδια αυταρέσκεια που οι πολιτικοί μας αντίπαλοι μιλάνε για «επανάσταση». Αμφότερες οι λέξεις, κρύβουν την ίδια παγίδα. Δεν αφορούν στην αλλαγή του (ομολογουμένως!) προβληματικού τοπίου. Αφορούν αποκλειστικά στην εναλλαγή των προσώπων μέσα στο ίδιο, απαράλλαχτο τοπίο. Και συνήθως, τα πρόσωπα που επιλέγονται είναι οι πιο πειθήνιοι, οι απόλυτα ελεγχόμενοι, οι υπάκουοι και χειραγωγίσιμοι. Αυτοί που αρκούνται στο να κρατάνε το κεφάλι τους πάνω από την επιφάνεια του βούρκου της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού. Αυτοί που θα σιωπήσουν από συμφέρον και θα συμβιβαστούν από φόβο. Οι ετερόφωτοι. Αυτοί που το κύρος τους εξαντλείται μαζί με τη θεσμική τους ιδιότητα. Και ρωτάω. Με τα ίδια, ευτελή κριτήρια θα επιλεγούν τα στελέχη με τα οποία θα κυβερνήσουμε αύριο τον τόπο; Κι αν είναι έτσι, σε τι διαφέρουμε από τον αιώνιο καταληψία και τη συνομοταξία των ασπόνδυλων της αριστεράς;
Ακόμα όμως κι αν δεχτεί κανείς, πως τα ελατήρια των ρητόρων της «επανίδρυσης» είναι αγνά. Ακόμα κι αν δεχτεί κανείς πως ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και ο Γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ δείχνουν ξαφνικά τόσο ενδιαφέρον για τις υποθέσεις της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης, είναι ότι προτιμάνε τους άριστους από τους αρεστούς. Οι όροι της πολυθρύλητης αυτής «επανίδρυσης» δεν υπάγονται στις διατάξεις του καταστατικού μας; Επιτρέπει το καταστατικό να διαγράφονται αγωνιστές της παράταξης χωρίς να τους έχει κοινοποιηθεί το κατηγορητήριο έγκαιρα, χωρίς να τους έχει δοθεί η δυνατότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους στο αρμόδιο πειθαρχικό όργανο, με μόνο χειροπιαστό τεκμήριο ένα βίντεο, του οποίου οι πραγματικοί αρνητικοί πρωταγωνιστές μείναν στο απυρόβλητο; Και αν έτσι εύκολα τιμωρούνται κάποιοι θερμόαιμοι νεαροί, για τη συμμετοχή τους σε λεκτικά επεισόδια εντός του πανεπιστημίου, τι θα έπρεπε να γίνει για ανάλογα και σοβαρότερα περιστατικά στα γραφεία του κόμματος, με πρωταγωνιστές ώριμα μεγαλοστελέχη, που έχουν μάλιστα και την ευθύνη για την «ευταξία» του χώρου; Επιτρέπει το καταστατικό να μεταβιβάζονται αρμοδιότητες όπως η διεξαγωγή των εγγραφών των μελών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή η διενέργεια των εσωκομματικών εκλογών, από την απερχόμενη γραμματεία πόλης σε άλλα όργανα ή πρόσωπα, που μάλιστα δεν έχουν ούτε φύσει, ούτε θέσει κάποια σχέση με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης; Και κάτι ακόμη. Η σύνταξη των μητρώων της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης εκ του μηδενός συνεπάγεται και διάλυση των εκλεγμένων και αναγνωρισμένων από την κεντρική διοίκηση οργάνων της; Αφού στο καταστατικό τεκμαίρεται ρητά το αντίθετο. Και ρωτάω. Νοείται σε μια δημοκρατική παράταξη το καταστατικό να καταστρατηγείται ή να παρερμηνεύεται κατά το δοκούν και μάλιστα από τους καθ’ ύλην αρμόδιους για την τήρησή του;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και τα άλλοθι έχουν πια εξαντληθεί. Μπορεί στις δικαστικές αίθουσες ένας καλοπληρωμένος δικηγόρος και μια ευφυής υπερασπιστική γραμμή να είναι αρκετά για να γλιτώσουν και τον πιο ένοχο. Στην πολιτική όμως, μόνος δικαστής είναι η αλήθεια. Η αλήθεια που περιφρονεί εκείνους που επιχειρούν να τη φτιασιδώσουν με φτηνά αρώματα και χυδαία χρώματα. Η αλήθεια που στέκει γυμνή και αδιαπραγμάτευτη εμπρός μας. Φτάνει να αποφασίσουμε να την αντικρύσουμε. Μπορεί για κάποιους να είμαστε τα κορόιδα, οι αφισοκολλητές, οι κλακαδόροι, η εύκολη λύση όταν το κόμμα χρειάζεται εκλογικούς αντιπρόσωπους ή χειριστές. Εμείς ξέρουμε πως ο αληθινός μας ρόλος δε συμπεριλαμβάνει τίποτα απ’ αυτά. Ξέρουμε για παράδειγμα πως χάρη στη πρωτοπόρα ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ξεκίνησε η συζήτηση για την κατάργηση του ασύλου ανομίας. Τότε που οι συμβιβασμένοι ούτε που διανοούνταν να θέσουν τέτοιο θέμα και σιώπαιναν φοβισμένοι. Ξέρουμε πως και χάρη στην παρεμβατική ΟΝΝΕΔ, η Νέα Δημοκρατία μετεξελίχθηκε από κόμμα αρχηγικό, σε κόμμα αρχών και θέσεων. Στα θεμέλια αυτά πατάει σήμερα ο πολιτικός μας οργανισμός. Βλέπετε, κάποτε η ΟΝΝΕΔ και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τρέχανε μπροστά και η Νέα Δημοκρατία ακολουθούσε λαχανιασμένη. Σήμερα, δυστυχώς η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και η ΟΝΝΕΔ μείναν παράλυτες, έρμαια στα καπρίτσια κάτι μουσαφιραίων. Αλλά, δε χάνω την πίστη μου. Γιατί στο τέλος το φως νικάει το σκοτάδι. Και τώρα, και πάντα…
