Δεν πέρασαν πολλά εικοσιτετράωρα από την ανακοίνωση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για την εύρεση σορού γυναίκας, αγνώστου ταυτότητας στο κτήριο της Πολυτεχνικής Σχολής. Ακούγεται κλισέ αλλά είναι δικαίωμα του κάθε φοιτητή να κυκλοφορεί με ασφάλεια στο πανεπιστήμιο του, γιατί είναι ένας χώρος όπου στους κόλπους του πρέπει να γίνεται διακίνηση γνώσης και ιδεών , όχι ναρκωτικών. Κάπου εδώ είναι εύληπτη ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι η ειρωνεία του πανεπιστημιακού ασύλου. Μήπως πρέπει να επαναπροσδοιορίσουμε τους εχθρούς μας σαν γενιά; Με μια πρυτανεία να αγνοεί την εύρεση του πτώματος το 2017, τον βιασμό της εικοσιτριάχρονης φοιτήτριας στο πάρτυ εντός του Πολυτεχνείου τον Οκτώβριο του 2016 και τους φοιτητές να εθελοτυφλούν είτε εν αγνοία τους είτε συνειδητά. Γιατί ποιος πιστεύει ότι η στραβή θα τύχει σ’ αυτόν;

Ιδού η ανακοίνωση των διοργανωτών μετά το πάρτι του 2016 στην σελίδα του event στο facebook:

«Δυο λόγια από εμάς που οργανώσαμε το Party! Σας ευχαριστούμε όλους όσους ήρθατε χθες το βράδυ στο Πολυτεχνείο, στην πρώτη PARTARA της χρονιάς… Οι μπύρες μπορεί να τέλειωσαν πριν τις 4:00 αλλά κανένας δεν ξενέρωσε, και η μουσική και ο χορός δεν σταμάτησαν μέχρι το πρωί… Καλή ακαδημαϊκή χρονιά να έχουμε… Και να μη χάσουμε ποτέ το κέφι μας και την θέληση μας για ζωή, όσο κι αν κάποιοι μας θέλουν μια «χαμένη γενιά».

Καμία αναφορά στον βιασμό. Δεν το ήξεραν; Δεν ενδιαφέρθηκαν να το μάθουν; Δεν ξέρω… Δεν με ενδιαφέρει. Έπειτα για το πτώμα που βρέθηκε πριν λίγες μέρες, οι πρώτες ενδείξεις φανερώνουν πως η γυναίκα ξεψύχησε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Μπορούμε όμως να αποκλείσουμε την πιθανότητα εγκληματικής ενέργειας πριν εξακριβωθούν τα αίτια του θανάτου από τον ιατροδικαστή; Θα μαθευτεί η αλήθεια τελικά;

Αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να μας απασχολεί σαν νέους είναι η διεκδίκηση ενός πραγματικά αξιόλογου και ασφαλούς πανεπιστημίου. Ωραίες οι ιδεολογίες και η ρομαντικότητα του πανεπιστημιακού ασύλου αλλά χωρίς καμία ουσιαστική εφαρμογή. Η φύλαξη στο πανεπιστημίου το βράδυ δεν είναι αρκετή και αυτό το αντιλαμβάνονται καθημερινά όλοι οι φοιτητές, με το πρόβλημα να είναι εντονότερο στη Σχολή Θετικών Επιστημών, στην Νομική, στην Φιλοσοφική, στο Πολυτεχνείο και την Ιατρική σχολή. Πόσα ακόμα περιστατικά πρέπει να βιώσουμε σαν πανεπιστημιακή κοινότητα για να αντιληφθούμε τον κίνδυνο;

Η λύση δεν είναι η οργάνωση πανεπιστημιακών δράσεων και εκδηλώσεων σε καθημερινή βάση με απώτερο στόχο την δημιουργία ωρών αιχμής στο πανεπιστήμιο όπως προτάθηκε από κάποιους συλλόγους φοιτητών, γιατί είναι πρόδηλο ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ουτοπία. Στόχος μας δεν είναι να καλύψουμε αλλά να εξαλείψουμε την ανομία στο πανεπιστήμιο μας. Αρμόδιες για τη θέσπιση φύλαξης είναι οι πρυτανικές αρχές και εμείς ως φοιτητές αυτό που θεσμικά μπορούμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε ότι στηρίζουμε τέτοιες πρωτοβουλίες, για ένα πιο ασφαλές πανεπιστήμιο.